Het zijn zware tijden voor platenmaatschappijen, dat is bekend. Dat dit zich niet beperkt tot populaire muziek blijkt uit het feit dat ook klassieke labels hard op zoek zijn naar nieuwe markten. Zo kan het gebeuren dat de laatste van Herman van Veen op Harmonia Mundi verschijnt, of dat Tori Amos zomaar opeens een nieuw album op Deutsche Grammophon uitbrengt. Maar wacht, zo vreemd is dat laatste niet: Amos nam een veertiental klassieke thema’s en gebruikte die als basis voor haar eigen composities. Bovendien liet ze de muziek arrangeren voor strijkkwartet en houtblazers. Piano en zang nam ze voor eigen rekening. Op papier zou dat kunnen werken, maar helaas zijn er redenen genoeg waarom dit project jammerlijk is mislukt. De belangrijkste is wellicht dat Amos te letterlijk de melodieën citeert die nooit bedoeld zijn om tekst te bevatten. Dat geeft de nodige kromme, schurende zinnen waarbij de klemtoon nét even verkeerd ligt; muzikale accenten zijn nou eenmaal niet hetzelfde als taalkundige accenten. Hierdoor doen bijvoorbeeld “Your Ghost” of “Battle of Trees” bijna amateuristisch aan. Daar waar ze zich op een vrijere manier laat inspireren door de klassieken werkt het beter, zoals in het op een thema van Debussy gebaseerde “Carry”. Dat soort nummers staat echter te weinig op de cd: het is er maar één. Een ander groot nadeel van de behoorlijk lange cd is dat elk nummer dezelfde bezetting kent en op eenzelfde manier is gearrangeerd. Dan ligt saaiheid al snel op de loer. Ik heb Amos hoog zitten als pianiste, maar hier blijkt pijnlijk dat haar kwaliteiten zich niet laten vertalen naar het klassieke genre: één beluistering van een Bach-thema dat nu opeens “Seven Sisters” heet, is genoeg. Als het geheel dan ook nog eens is verpakt in een uiterst pretentieus concept waarin een vrouw in de loop van een etmaal zichzelf als vrouw leert kennen na het verdwijnen van haar man (en geloof me, ik weet alleen dat het hier over gaat omdat Amos dat zelf in interviews herhaaldelijk heeft uitgelegd), is mijn aandacht voorgoed afgeleid.
mij=Deutsche Grammophon / Universal
Ik citeer: “Dat geeft de nodige kromme, schurende zinnen waarbij de klemtoon nét even verkeert ligt; muzikale accenten zijn nou eenmaal niet hetzelfde als taalkundige accenten.”
‘verkeert’ is natuurlijk verkeerd!
Over taalkundige accenten gesproken… [nu aangepast, bedankdtd voor de opmerking – red.]
Ik citeer: “Dat geeft de nodige kromme, schurende zinnen waarbij de klemtoon nét even verkeert ligt; muzikale accenten zijn nou eenmaal niet hetzelfde als taalkundige accenten.”
‘verkeert’ is natuurlijk verkeerd!
Over taalkundige accenten gesproken… [nu aangepast, bedankdtd voor de opmerking – red.]
“Dat geeft de nodige kromme, schurende zinnen waarbij de klemtoon nét even verkeerd ligt”
Grossiert Tori Amos niet in het net even anders leggen van de klemtoon van woorden? Dat doet ze op al haar albums. Ik moest toen ik haar net ontdekte regelmatig de tekst erbij pakken om te kijken welk woord ze nu zong. Lijkt me meer haar stijl dan dat het met de compositie te maken heeft.
Het album zelf moet nog wat op me inwerken, maar ik denk dat hij na twee luisterbeurten voorlopig niet uit mijn cd-speler komt. Ik raad je aan om het album nog eens te luisteren zonder het labeltje “klassieke covers” voor in gedachten te blijven houden. Wellicht valt het album dan nog mee…
Niet dat dat moet, je mag het een saai en pretentieus album vinden, maar ik herkende datgene je schreef zodanig niet dat ik toch even moest reageren.