Metronomy – The English Riviera

Het liefste nummer van deze zomer heette “Everything Goes My Way”, gezongen door Veronica Falls’ Roxanne Clifford, en het stond op The English Riviera, het officieel derde album van het Londense gezelschap Metronomy (maar het tweede in deze bandformatie). Waarschijnlijk is het de jaarljst-nummer 1 van @overmuziek, die al een half jaar zowat elke week wel over de band tweet. Het was onlangs nog een van de genomineerde albums voor de Mercury Prize (die uiteindelijk naar PJ Harvey ging). The English Riviera kruipt duidelijk meer onder de huid dan de vooral puntige voorganger Nights Out. Gebleven zijn overigens de heerlijk rare akkoorden. Er gebeurt vanalles met de weinige maar warme instrumenten, van zoemende bijtjes en blokfluiten tot klingelende glaasjes water. Tenminste, zo klinken ze, want volgens het boekje zijn het gewoon Moogs, Wurlitzers en Yamaha’s. Veel intro’s werken net wat anders naar het liedje toe dan je zou verwachten, in liedjes als “Corinne” zingt Joseph Mount de hoge staccato melodielijntjes die eigenlijk voor een keyboard bedoeld lijken, in “She Wants” speelt een toetsenist op het einde een paar keer opzettelijk náást de melodie, het lijzige “Some Written” krijgt na verloop van tijd iets sexy’s. Ik liet The English Riviera horen aan een collega in de auto en die verbaasde zich er vooral over dat het een plaat uit 2011 is. Hij vond de synthesizers erg jaren-’80 klinken, alleen dan fris, anders, bijna melig vrolijk. (Nog meer was-ie onder de indruk van de nieuwe Beirut, maar dat is iets voor een ander stukje.) The English Riviera doet niet zozeer z’n best om te behagen, maar wil meer een soort vreemde trip zijn die je meesleurt. Een zeer welkome acquired taste. (Zie ook deze rare Lady Gaga-remix van Metronomy.) In dat kader is de albumtitel The English Riviera (die eigenlijk slaat op het Engelse stadje Torbay, waar de plaat is opgenomen) volledig terecht.

mij=Because