Er zijn van die platen waarbij ik tot op de dag van vandaag iedere keer weer verbijsterd ben hoe prachtig ze zijn. AC/DC’s Back In Black bijvoorbeeld, Deep Purples Made In Japan en Umphrey’s McGees Mantis. En [4603 Battements] van Lazuli. Zou ik vandaag tien cd’s moeten uitkiezen waar ik het de rest van mijn leven mee moet doen dan zit [4603 Battements] erbij. U begrijpt dat ik niet kon wachten om opvolger Tant Que l’Herbe Est Grasse te horen. Met een gastoptreden van niemand minder dan Fish! Weliswaar zat er een dvd tussen die twee cd’s die ook muzikaal heel interessant was (Live @ l’Abeille Rode), maar een heel album vol nieuw materiaal is wel iets anders. Het recept is hetzelfde: dynamische prog met bijzondere aandacht voor ritmiek en arrangementen, waar – vergelijkbaar met Pain of Salvation – de impact van het liedje belangrijker is dan veronderstelde stijlkenmerken. Sinds ik Lazuli ontdekte ben ik ook steeds meer onder de indruk geraakt van de zang van Dominique Leonetti. Hij heeft een fantastische stem, maar vooral is zijn stemgeluid buitengewoon herkenbaar en onbeschaamd emotioneel. Bij [4603 Battements] duurde het een paar maanden voor ik steeds enthousiaster werd over de muziek. En inderdaad, na een paar weken luisteren merk ik dat ook dit album me gaandeweg steeds steviger in de greep krijgt. De opener (“Deraille”) is weer ijzersterk, maar ook verderop is er geen teleurstellende song te vinden. De bijdrage van Fish is natuurlijk vooral publicitair interessant, maar zijn zanglijnen in “J’ai Trouvé Ta Faille” zijn hem op het lijf geschreven. Lazuli heeft een bijzonder geluid – door het gebruik van de Léode, maar vooral doordat álle bandleden voortdurend het avontuur zoeken zonder het liedje uit het oog te verliezen. Tant Que l’Herbe Est Grasse heeft volstrekt aan mijn verwachtingen voldaan. Dat alleen al is knap. Ik ben blij dat ik niet daadwerkelijk tussen dit album en zijn voorganger hoef te kiezen.
mij=l’Abeille Rode
4 reacties