Als een bandje haar veertigjarig jubileum viert kun je op je vingers natellen dat de gemiddelde leeftijd van de bandleden erg hoog ligt. Bij The Stranglers breekt drummer Jet Black met zijn respectabele vijfenzeventig jaren op de teller records die alleen door The Rolling Stones lijken te worden geëvenaard. Vergeleken met Jet Black en de zestigers Jean Jacques ‘JJ’ Burnel (bas en zang) en Dave Geenfield (toetsen) is gitarist Baz Warne slechts een broekie nu hij net vijftig is. Deze Baz kwam in 2000 om de rol in te vullen die oorspronkelijk door Hugh Cornwell en later door Paul Roberts en John Ellis werd vervuld. Met dit voormalig lid van The Toy Dolls en Smalltown Heroes praten we even bij in een hectisch jaar voor The Stranglers.
Veertig jaar The Stranglers. Jullie vieren dat met een uitgebreide tournee door het Verenigd Koninkrijk en Europa om gedurende de zomermaanden ook nog een aantal festivals aan te doen. Komt er ooit een einde aan?
Ach, met in totaal geloof ik meer dan vijftig shows de komende maanden is het inderdaad nu al een van de drukste jaren die we hebben sinds tijden. We zijn nog altijd geïnspireerd en gemotiveerd om te toeren en ik zie dat op korte termijn ook niet veranderen. Onze toetsenist Dave Greenfield meent dat we anno 2014 nog beter zijn dan ooit tevoren, ik zal dat niet tegenspreken.
mij=Interview: Vonx
Met al die optredens is er weinig tijd voor een nieuw album neem ik aan? Kunnen de fans nog nieuw materiaal verwachten?Tegenwoordig schrijven JJ en ik het overgrote deel van het materiaal. Net als op onze laatste plaat Giants. Nog steeds komen we op ideetjes voor songs, al is het maar een melodietje dat we in onze telefoon neuriën of een regel tekst of wat dan ook. We hebben een groot aantal songs en ideeën waar we nog mee aan de slag kunnen. Meestal werkt het zo dat we met een fles wijn en onze gitaren bij elkaar gaan zitten en lekker aan de slag gaan met al die ideeën. We moeten nu de tijd vinden om dat materiaal met de band tot een nieuw album uit te werken. Weet wel dat er nog genoeg ambitie is en dat er genoeg ideeën voor songs zijn om nog minstens één album te maken. Wanneer dat zal gebeuren weten we gewoon niet op dit moment. Giants is zeker niet het laatste album van The Stranglers.
Voor deze tour hebben jullie een setlist samengesteld waarbij alle albums uit die afgelopen veertig jaar aan bod komen. Was dat lastig?Eigenlijk hadden we dit plan al een hele tijd liggen. Toen ik afgelopen jaar in oktober aan mijn beide knieën moest worden geopereerd was ik zes weken immobiel en kon ik de dankbare taak op me nemen om al die albums rustig stuk voor stuk te beluisteren en lijstjes met mogelijke songs te maken. Ik had m’n gitaar bij me en alle albums op de laptop en ik ben ermee aan de slag gegaan. Dat was een hele klus.Met name voor wat betreft de oudere albums kun jij als relatieve nieuweling wat meer afstand nemen. Heb je de vrijheid om tegen de anderen te zeggen dat iets ‘shit’ is ofzo? Nou, ik zou nooit iets ‘shit’ noemen uit respect voor hun werk uit het verleden maar het is geen geheim dat ik niet alles uit de ‘back catalogue ‘ even goed kan vinden. (Lachend) Het was voor mij een hele kluif het album The Gospel According to the Meninblack te beluisteren. Ik mag nu wel zeggen dat de jongens toen behoorlijk aan de verdovende middelen zaten en dat kun je wel terughoren in die songs. Hielp de medicatie die je kreeg voor je knieën niet om het album beter te waarderen?Nou, dat niet helaas. Het is echt geen ‘easy listening’ maar ik heb me er doorheen geworsteld. We hebben uiteindelijk zo’n vijfendertig nummers over gehouden die een hele goede indruk geven van de hele geschiedenis van de band. Om nummers als No More Heroes, Peaches en Golden Brown kunnen jullie denk ik niet heen?Nee, die moeten we spelen. Het zou dom zijn die nummers over te slaan. Het grote publiek verwacht dat van ons, en terecht hoor, de grootste hits horen er gewoon bij.Die oudere nummers die jullie hebben herontdekt voor deze tour, vereiste dat dat jullie dit keer langer moesten repeteren om de set te perfectioneren?Ja, het was meer werk dan normaal. We hebben in januari en februari hard gerepeteerd. En het was voor sommige nummers heel lang geleden dat we ze gespeeld hadden, natuurlijk, en sommige nummers waren met deze bezetting nooit gespeeld. Gedurende de tour spelen zal er weleens iets veranderen aan zo’n setlist hoor, soms werken nummers nu eenmaal live niet zo goed als in de repetitieruimte. Of we hebben zelf het idee dat de volgorde niet helemaal lekker loopt, je bent er altijd mee bezig.
Na illustere namen als Wilko Johnson, Goldblade and vorig jaar The Godfathers hebben jullie dit keer het legendarische Nine Below Zero als voorprogramma voor in ieder geval de Britse tournee. Is het voorprogramma iets waar jullie zelf ook zeggenschap over hebben of gaat dat via management, agenten enzo? Dat gaat inderdaad via die weg. Wij hebben als band daar ook wel eens suggesties voor maar in de regel gaat dat buiten ons om. Zelf heb ik me wel sterk gemaakt om The Jim Jones Revue graag meenemen, echt een hele goede band, maar dat is nooit gelukt. Het moet allemaal maar kunnen qua planning enzo en dat is niet altijd makkelijk. Jouw eerste professionele kennismaking met The Stranglers was ook toen je in hun voorprogramma speelde, toch?Jazeker. Met mijn band Smalltown Heroes speelden we in 1995 en 1997 in het voorprogramma tijdens Britse en Europese toers. Ik kan me nog levendig herinneren dat we in Alkmaar optraden. Ik geloof dat ik niet eens rechtop kon staan op dat podium als ik me niet vergis. (Red. Baz doelt op een optreden in Atlantis Podium Alkmaar in februari 1997). Het was voor ons een goede kans en een mooie ervaring. Zeker in 1997 was niet alles zoals het moest zijn in The Stranglers. Het liep niet allemaal op rolletjes toen. Merkte jij daar ook wat van?Ja en nee. De optredens die The Stranglers deden waren echt goed maar misschien niet goed genoeg want binnen de band waren er twee, misschien wel drie kampen. Het is geen geheim dat het niet lekker ging toen. Ik merkte daar niet heel veel van verder hoor, we deden ons eigen ding, we waren gefocust op onze eigen optredens natuurlijk.En een paar jaar later kwam je zelf bij The Stranglers.Ja, onze toenmalige roadie ging als gitaartechnicus voor The Stranglers werken en toen John Ellis begin 2000 de band verliet gaf mijn oude makker hen mijn telefoonnummer. Voor ik het wist stond ik met de legendarische Stranglers op te treden voor de NAVO-troepen in Kosovo. En nu zijn we veertien jaar verder!Omdat The Stranglers nog altijd nieuwe, jongere fans erbij krijgen zullen er zelfs mensen zijn die de band nooit hebben gezien zonder jou.Dat zou zeker kunnen. Omdat in de laatste jaren de pers eindelijk weer aandacht aan ons schenkt en omdat andere bands ons als invloed benoemen krijgen we nog altijd nieuwe fans. Die vinden de vroege, wilde jaren fascinerend en blijken de muziek ook te kunnen waarderen.
Drummer Jet Black is bijna 76 en speelt lang niet meer altijd mee, blijft hij betrokken bij de band?Zeker wel. Door zijn gezondheidsproblemen is het voor hem niet meer mogelijk hele shows te drummen en hij zal de optredens in Europa waarschijnlijk niet meedoen. Het spijt me maar bij jullie in Zwolle en Haarlem is hij niet van de partij zoals het er nu naar uitziet. Hij zal bij de optredens hier in Engeland zeker van de partij zijn. Zo lang hij wil en kan is hij een heel belangrijk deel van The Stranglers. Ik begreep dat hij zelf met z’n auto door heel Groot Brittannië naar de optredens rijdt?Dat doet hij zeker. Voor hem is dat prettiger dan in een tourbus zitten. Dan gaat hij zich vervelen en dan wordt hij chagrijnig. ‘And we don’t want a grumpy Jet’. (Red. Jet Blacks temperament is legendarisch). Maar we zorgen goed voor hem voor en na de shows. Hij moet zo lang als maar enigszins kan erbij blijven.
Nu je al veertien jaar bij The Stranglers zit, heb je de anderen er al van overtuigd om ‘Nellie the Elephant’ aan het repertoire toe te voegen?Hahaha, wat denk je wat ze met me zouden doen als ik dat zou voorstellen? Maar serieus, ik heb daar goede herinneringen aan. Ik was negentien jaar jong, mijn droom om mijn geld te verdienen met muziek maken kwam uit en met The Toy Dolls stonden we midden in Amerika een oud Engels kinderdeuntje te spelen voor tienduizend uitgelaten punks. Ongelooflijk toch? En nu, zoveel jaar later speel ik met een van de meest legendarische bands van Engeland. Ik mag niet klagen…
4 reacties