Er is al eerder over exploito geschreven op File Under, hier en hier. Het komt erop neer dat muzikanten werden ingehuurd om iets te spelen in een populaire stijl, zonder daarvoor de credits te krijgen – want daarvoor werden ze betaald. Nu zou dat bijna ondenkbaar zijn, maar dit was in de tijd dat ook verzamelalbums werden uitgebracht met populaire hits die werden uitgevoerd door onbekende artiesten – met soms hilarisch slechte uitvoeringen tot gevolg. Ook bij Century Expanded blijven de muzikanten volstrekt onbekend, maar is ene Jimmy Curtis als componist vermeld en ene Jimmy Curtiss (met twee s’en) als producer. Het gaat hier waarschijnlijk in beide gevallen om gitarist, songwriter en labeleigenaar “J.C.” Jimmy Curtiss. Zijn label, Perception Records, was vooral bekend door jazz en rhythm and blues, maar bracht met Concerto For Wah Wah iets heel anders uit. De titels zijn alvast lekker pompeus: een “First Movement”, Curtiss’ compositie, die geheel bestaat uit “Melodic Variations In D Minor” en een “Second Movement”, zonder componist, bestaande uit “Rhythmic Variations in E Major” en een afsluitende(!) “Prelude”. Nou ben ik een liefhebber van het geluid uit het wahwahpedaal, maar dat is meestal in de vorm van gierende gitaarsolo’s. Hier zijn het meer gierloze lange jams. De “First Movement” kent zestien minuten hetzelfde thema, met roffelende drums en twee door elkaar heen wah-wah-ende gitaren. Aardig, maar het had eerder naar het slot gemogen. Dat is dan wel weer opvallend: het klinkt alsof er vrolijk met ProTools geknutseld is. Ware het niet dat alles in 1970 nog analoog was… De “Second Movement” wordt afgetrapt door een lekker tegendraadse viool die zijn tijd volgens mij vooruit was. De afsluitende “Prelude” kent een aardige funky basis met een op momenten wat Santana-achtige sologitaar eroverheen. Concerto For Wah Wah is behoorlijk experimenteel en zelfs de tracks verschillen onderling enorm. De kwaliteit doet daar een beetje in mee, en da’s jammer.
mij=Gear Fab / Clearspot
4 reacties