Het heeft altijd iets onmetelijk treurigs als Amerikanen heel wanhopig Brits proberen te zijn. Het ontging me dan ook volledig waarom The Drums vorig jaar met open armen ontvangen werden in Europa. Bij het optreden op Lowlands werd er door het handjevol publiek bij The Drums vooral smalend gelachen om de Morrissey-dansjes en het geringe vocale bereik van de zanger. Toch deden de New Yorkers het juist in het Verenigd Koninkrijk verrassend goed en is er nu ondanks het plotselinge vertrek van de gitarist vorig jaar al een tweede album uit. Misschien hadden ze beter eerst even de opengevallen vacature kunnen opvullen want wat vooral opvalt aan dit Portamento is het chronische gebrek aan gitaren. Het drumgeluid is te dun, de bassen te iel en de zang blijft ook magertjes. Een goede gitarist had de leegte goed op kunnen vullen, tenzij het natuurlijk de bedoeling van de band is om gejaagd, springerig en vooral een beetje mieterig te klinken. Het album heeft een monotoon en gehaast tempo dat nauwelijks bij en vol te houden is. Een van de nummers op Portamento heet “Hard to Love” en dat is nou precies het probleem van deze The Drums: ‘I will never hate you, but you’re hard to love.’
mij=Moshi Moshi / V2
4 reacties