Laura Marling – A Creature I Don't Know

Eenentwintig is ze pas, maar Laura Marling heeft al een cv opgebouwd waar menig artiest jaloers naar zal kijken. Haar eerste twee albums waren – terecht – behoorlijk succesvol en werden in Engeland zelfs genomineerd voor een Mercury Music Price. Laura Marling wordt daar blijkbaar niet koud of warm van. Krap anderhalf jaar na de release van I Speak Because I Can komt ze op de proppen met A Creature I Don’t Know. Een album dat nogmaals aantoont dat Laura een bijzondere tante is. Ik vind het ook wel prettig dat ze zich niet vastpint op één ‘soort’ van singer/songwriter. Wat dat betreft is het allerminst een straf om na de afsluitende, uitbundige afsluiter “All My Rage” gelijk terug te schakelen naar het bijna jazzy openingsnummer “The Muse”. Laura Marling verveelt namelijk nooit. Ik hoor haar zelf overigens het liefst zoals in “Don’t Ask Me Why”. Een prachtige folkballade waarin ze solo start met alleen een akoestische gitaar en na je aan je speakers gekluisterd te hebben bijval krijgt van meer alsmaar meer instrumenten. Tekstueel ook geen luchtig liedje overigens. ‘Those of us who are lost and low, I know how you feel, I know it’s not right but it’s real’, zingt ze. Het zou een beetje pathetisch kunnen klinken uit de mond van een 21-jarige, maar niet hier. Daar helpt haar stem ook bij. Als ze je toezingt in het sobere “Night After Night” (een andere absolute favoriet op deze cd) klinkt ze rijp en doorleefd, bijna troostend. Een prachtig voorbeeld van dat Laura Maring een bijzondere tante is. Haar nu nog een talent noemen is dan ook volkomen misplaatst. Marling is op haar 21e al een grote mevrouw.

mij=V2