Ik was een jaar of twintig toen Tony MacAlpines debuut Edge of Insanity uitkwam. Het was de tijd dat Mike Varney met Shrapnel Records de ene na de andere shredder ontdekte en die ofwel op een van zijn verzamelaars een plek gaf ofwel meteen een compleet album met ze uitbracht. Jason Becker, Marty Friedman, Joey Tafolla, de lijst was haast eindeloos. MacAlpine was een opvallende eend in de bijt, want niet alleen was hij destijds een van de weinige zwarte rockgitaristen, hij was vooral ook een klassiek getraind pianist, die dat op zijn album ten overvloede liet horen met een pianostuk van Chopin. Geen gitaar, alleen piano. Terwijl de rest van het album snel-sneller-snelst technische metal was. Opvallend genoeg werkte het wel. Onlangs werd het album nog verkozen tot het op drie na beste shred-album ooit in een poll van Guitar World. Gaandeweg kwam er echter sleet op. Een na drie maten herkenbare stijl had MacAlpine niet, afgezien van die pianostukken, en LP’s en cd’s werden steeds meer van hetzelfde. Ik heb hem ook nog ooit live gezien, maar eerlijk gezegd is me daar weinig van bijgebleven, precies om die reden. Als tweede gitarist bij onder andere Steve Vai en met projecten als Planet X, CAB en Devil’s Slingshot heeft hij zich waarschijnlijk weinig zorgen hoeven maken over zijn hypotheek, maar met de solo-albums wil het nog steeds niet zo lukken. Met studio-album nummer elf zal het dezelfde kant op gaan, vrees ik. Fabelachtig gitaarwerk, een prima ritmesectie met bassist Philip Bynoe (Vai, Slavior) en drummers Virgil Donati en Marco Minnemann, inmiddels geintegreerd toetsenwerk (“Ten Seconds To Mercury” en en de jazzy gitaar-/pianoballad “Flowers For Monday”) en van klassiek aandoende tracks naar fusion naar pure metal, en toch… Bij het debuut was het niveau al enorm hoog, en dat is het nog steeds. Niettemin krijg ik het gevoel dat er muzikaal heel weinig ontwikkeling in zit, dat het een heel hoog “kijk mamma, zonder handen”-gehalte blijft houden. Waar gitaristen als Steve Vai en John 5 weten te variëren en instrumentale songs schrijven, blijft het bij MacAlpine hangen in akelig knap gitaarwerk op topsnelheid. Meer dan de echte shredfan zal hij er niet mee bereiken. Al zal die dik tevreden zijn.
mij=Favored Nations / Bertus
2 reacties