Haldern 2011: donderdag napret – File Under: New Music

Nadat we traditioneel te laat zijn aangekomen op het donkerbewolkte Haldern-festivalterrein, en een korte discussie achter de rug hebben of we wel of niet richting kerk gaan (dit moet ter plekke, van tevoren is uit den boze), struinen we over het gebied dat de biertuin is als Retro Stefson het podium van de Spiegeltent opent en de eerste act op het festival vormt. Deze jonge maar bevlogen IJslanders laten het publiek in de meteen al bloedhete tent rennen voor hun plezier. De bandleden bespelen allerlei instrumenten en bieden hier en daar een scherp rock- en zelfs hiphop-randje. De uitgelaten festivalgangers van Haldern lusten de mix van funk, disco en rock maar al te graag en dansen vrolijk zwetend om het hardst. Terwijl ik vast een biertje pak en de band nog wat danstips uitwisselt met het publiek feliciteer ik mezelf dat ik wederom aanwezig mag zijn op dit festival.

mij=Door: Andrew. Foto's: Dennis
Terwijl ik me koester in de koelte van het briesje dat door de open deuren links en rechts van het Spiegeltent-podium blaast, kijk ik naar de soundcheck van Ben Howard. Deze is lang en uitvoerig (uiteindelijk zal het totale programma meer dan een uur vertraging oplopen, mede door uitlopende soundchecks), maar uiteindelijk met een kordaat 'Hello Germany!' begint Ben met licht nasale stem en onconventioneel gitaargebruik aan zijn repertoire. Vandaag is het gezelschap twee mannen en een vrouw sterk, waardoor drum, gitaar en cello aangevoerd worden. Dat maakt het geheel gelijk iets spannender, merkt Dennis op, dan op de-Affaire. Ben heeft er ook bijzonder veel zin in, en het Haldern Spiegeltent-publiek waardeert dat als de gretige muziekliefhebbers die ze zijn. Als het optreden reeds voorbij is wordt zelfs zo veel herrie gemaakt dat de band een toegift doet, bijna ongehoord voor de donderdag! 'We were just about to start drinking wodka!' wordt schertsend geklaagd, maar dat is slechts symbolisch, want Ben heeft nog steeds goed de pas er in. Heerlijk folky indie-muziek, volwassen thema's met een duistere zweem. Zeer opmerkelijk gezien de leeftijd, want Ben is een '88er!

Ondanks een behoorlijk arsenaal kasten om herrie mee uit te braken hebben het Haldern-podiumteam en de roadies van Yuck een zeer net plekje opgeleverd voor de band. Yuck zelf staat er nog niet, want ze staan op het punt op te komen en het publiek is aan het genieten van stilte waar anders de intro van Yuck had moeten klinken. Technische issues maar weer, en zo te zien heeft de band last van interne issues. De uitdrukkingsloze gezichten en stramme houdingen geven blijk van óf giga-podiumvrees, óf het feit dat ze net de terminale ruzie van de band hebben meegemaakt en louter om de zakelijke afspraken te bevredigen het podium betreden. Jammer hoor: het muzikale geweld klinkt best lekker, zij het een beetje saai, maar mijn beleving van het product keldert door het gebrek aan bezieling. De aanwezigheid van een groovende Mariko op de bas, en de geweldige afro van drummer Jonny (ik wilde vroeger ook een afro, wie niet eigenlijk?) redden het optreden helaas niet dus ik vertrek om een frietje curryworst te gaan scoren.

Na deze opgepeuzeld te hebben samen met Dennis is het tijd voor Julia Marcell, en ik ben op tijd binnen om een drietal fel kijkende dames, een drummer en een percussionist door hun soundcheck te zien slomen. Het duurt zelfs zo lang dat er een sarcastisch applausje opklinkt als dan eindelijk het sein wordt gegeven dat alles in orde is. Julia houdt van liedjes met een hoge informatiedichtheid: aan alle kanten komen de geluidjes en dingetjes je gehoor voorbij. Zelf wil ze het liefst een jongere Kate Bush-kloon (Dennis zei “pretentieuze doos”) zijn, maar ik heb alleen oog voor de (veel te jonge) toetseniste. Deze neemt de set zeer serieus, zet d'r game face op en gaat er voor. Toch ben ik al met mijn gedachten elders. Leuk om nog even te noteren: Julia staat in de top 10 van de eerste artiesten die met succes gebruik hebben kunnen maken van Sellaband, een model waarbij fans een artiest direct kunnen sponsoren om een financieel doel te behalen. Ondertussen is Sellaband zelf exit, maar er zijn meer sites die een vergelijkbaar model hanteren.

Zo netjes als het podium was voorbereid voor Yuck, nu lijkt het klaargezet voor wat straatmuzikanten die met weinig overtuiging van hun favoriete plekjes zijn weggerukt om hier in de Spiegeltent plaats te nemen. Doch is niets minder waar: The Avett Brothers zijn hier vrijwillig, en gaan zo opkomen. Deze formatie is niet kinderachtig, zo hebben ze Rick Rubin als producer, en eerder deelden ze het podium met Mumford and Sons en Bob Dylan (dat was bij de Grammy Awards, maar ja, niet minder geweldig). Maar goed, The Avetts dus. Seth en Scot zijn de broers, de anderen zijn drummer Jacob, bassist Bob, en Joe de cellist. Dennis noemde ze al “Band of Horses on crack”, ik noemde ze in de tent nog ADHD-folk. Waar het om gaat is dat je een ontzettend energierijk optreden voorgelegd krijgt, van een volwassen band met diepgang. Het product wordt met de subtiliteit van een voorbij denderende goederentrein gepresenteerd, en de Spiegeltent gaat volledig uit zijn plaat. Je kan goed meten wat het energieniveau in de tent is door in te schatten hoe ver de torens van de PA heen en weer deinen op het gedreun van de vloer. Het meest wat ik het ooit heb gezien! En dat voor een Haldern donderdag! Zo bedeesd als de Avetts tussen de nummers door zijn, zo geweldig teisteren ze hun instrumenten en laten ze de Spiegeltent schudden op zijn grondvesten. Dit was de start van de Europese tour trouwens, daar in de tent. Ze staan de 24e in Paradiso. Aanrader.

Het podium wordt ingericht met een overvloed aan percussie, maar een eenzame microfoonstand en een glanzende elektrische gitaar. Juist, Anna Calvi is hier. Ik had mijn muze-lijst maar even leeggemaakt op een whiskyrijk pre-Haldern event. Maar goed ook, want Anna neemt onmiddellijk de eerste vier plaatsen in beslag. Ik had deze piepkleine maar o zo grote podiumtijgerin nog niet live gezien, maar haar debuutalbum is een graag geziene gast in mijn stereo. On stage is Anna zoals ze klinkt: uit gitaar komen gouden klanken, haar verrassend krachtige stem vult alle hoeken van de muisstille spiegeltent, de percussionist accentueert, haar drummer kalmeert. Ook haar covers – Elvis; Edith Piaf – passeren de revue. Vanaf torenhoge hakken regeert Anna de Haldernse nacht met duistere blik en langgerekte nummers vol gitaargeweld. Naast me staat een meisje die in het Engels mededeelt dat ze vier uur in de rij voor de tent heeft gestaan om dit te mogen meemaken. Vier uur, verzucht ze; dat is een eer die normaal slechts voor Morrissey is weggelegd. Make way, Steven.

Winnaars van de dag (volgens Andrew):
Donderdag super: The Avett Brothers
Donderdag pooper: Yuck