Austra – Feel It Break

Het is maar goed dat muziekherkenningssoftware als Shazam uitsluitend wiskundig werkt. Op basis van de consequente mineur-melodieën en de New Order-sythesizers van het Canadese drietal Austra zou een computer ze anders feilloos bij de new wave uit de jaren tachtig indelen. Of misschien zelfs keihard ontcijferen dat het wel daarop lijkt, maar dat de kraakheldere productie toch echt 2011 is en het tempo te hoog ligt. Dat zangeres Katie Stelmanis opera studeerde hoor je er soms ook aan af. Misschien zou ze zich daar nog iets verder in moeten laten gaan, zodat de Cranes- en Dead Can Dance-invloeden meer ruimte krijgen dan dat zweverig Kate Bush-achtige. Of ze moet juist meer de Ladytron-kant uit willen gaan. Sinds haar solowerk in 2008 en haar voorprogramma bij Cocorosie is ze in elk geval steeds puntigere liedjes gaan maken, en dat is een goed ding, getuige Fischerspooner-achtige singles als “Beat and the Pulse”. Eerlijk gezegd grijpt de rest me alleen veel minder dan dat haar voorbeelden me pakken. Het verbaast me niks dat veel Austra-albumtracks vergeleken worden met The Knife, dat ik juist ver-schrik-ke-lijk vind vanwege die artsy-fartsy elektronische kriebelzang. Laat ik dus zeggen dat ik het beter vind dan The Knife. Aan u het oordeel.
Sparkle is de remix-cd bij Feel It Break die net uit is, waarmee Austra zich op Goldfrapp-achtige wijze verbreedt. Ik als electrojongen vind hem op het eerste gezicht interessanter dan Feel It Break zelf. Maar ja, “Lose It” staat er zes keer op (waaronder drie van Mark Pistel) en “Beat and the Pulse” drie keer. Het moet een van de eerste remixplaten zijn waarop het merendeel van de bijdragen het tempo dapper omlaagschroeft, alleen laat iedereen de kans schieten er dubstep van te maken, wat een fraai contrast zou zijn met de (overigens soms ook verlaagde) zang. Elders op deze remixplaat vinden vergelijkbare experimenten plaats. Kool Thing laat de rave-geluiden zoemen, maar op 94 beats per minute kun je daar als luisteraar niet veel mee. De remix van het Noorse 120 Days is met 69 bpm nog het interessantst, en stapelt zowel diepe geluiden, verknipte lage als normale hoge zang als een knapperige taartenlaag op elkaar.

mij=Domino / Munich