Racoon – Liverpool Rain / Van Dik Hout – Leef!

Racoon en Van Dik Hout. Twee Nederlandse bands waarvan ik vermoed dat de gemiddelde File Under-bezoeker er niet heul warm voor loopt. Ik kan me vergissen natuurlijk. Maar wie van goed geschreven liedjes houdt, die met overtuiging worden gezongen en die soms verrassende muzikale accenten kennen, die moet zijn of haar scepsis toch maar ‘s opzij zetten. Racoon heeft producer Wouter van Belle in de arm genomen voor het vijfde album Liverpool Rain. De man achter onder meer Novastar nam de strijkers, blazers (!) en percussie die in de liedjes zijn verwerkt, op in de befaamde Abbey Road studio. Die toevoegingen zijn de krullen, strikken en linten die de eenvoudige gitaarliedjes van Racoon zeer ten goede komen. Onderwerptechnisch is er niets veranderd, Bart van der Weide zingt over wat hem ergert (consumptiegedrag, in “No Mercy”), wat hem raakt (de dood van het zoontje van een vriend, in “Don’t Give Up the Fight”) en over doorzettingsvermogen. Het titelnummer verhaalt over een Engels toertje van Racoon, waarin de onderlinge spanningen hoog opliepen en het voortbestaan van de band aan een zijden draad hing. Succesvolle shows in de Cavern Club in Liverpool brachten gelukkig redding. Als je deze plaat nog in je had, zou een einde zonde zijn geweest.
Van Dik Hout-zanger Martin Buitenhuis (die net als Racoons Bart een stem heeft waar lang niet iedereen voor valt) brak hardhandig met de routine van plaatje-toertje. Door, na de dood van zijn vader en de vriendin van bassist Ben Kribben, gewoon op inspiratie te gaan zitten wachten. Het duurde even, maar die kwam. Geen zwaarmoedigheid, de toon is licht en opgewekt. In “We Gaan Door” hoor je gelijk: hier heeft iemand de geest gekregen. Geldt voor de hele band trouwens. Wat het geluid betreft; Van Dik Hout-producer Tony Cornelissen heeft overduidelijk goed naar de laatste Kings of Leon-platen geluisterd, gezien de ohohoho-koortjes. Van Dik Hout heeft zich in de afgelopen 17 jaar altijd aangepast naar de heersende rockmode, zonder dat het eigen gezicht uit beeld verdween. De Nederlandse versie van Adele’s, pardon, Bob Dylans “To Make You Feel My Love” klinkt hier heel erg als Van Dik Hout. Gemeend, vitaal, doorleefd maar niet versleten.

mij=PIAS & Sony