Lange tijd was mijn beeld van John Wetton op zijn zachtst gezegd niet heel positief. Vooral toen na zijn hernieuwde samenwerking met Geoff Downes de laatste nogal bruusk de stekker uit de toenmalige bezetting van Asia trok om de oerbezetting weer bij elkaar te halen – met steeds minder verheffende resultaten. Dat beeld veranderde wat toen ik King Crimson begon te ontdekken, waar hij op drie albums meespeelde. Op de dag dat Geoff Downes een nieuw album uitbrengt als toetsenist van Yes, komt Wetton met een solo-album bij dezelfde maatschappij. Ik vrees dat elke positiviteit nu volledig aan barrels ligt. Er kwamen zo nu en dan nummers van Raised In Captivity voorbijgeshuffeld en tot mijn eigen verbazing was ik ze na het derde nummer al min of meer automatisch aan het wegdrukken. Toch maar even doorzetten en het hele album luisteren dan. Het album is grotendeels volgespeeld door Wetton en producer/multi-instrumentalist Billy Sherwood. Opener “Lost For Words” is een uptempo rocker in de Asiatraditie, niet heel slecht, maar ook weinig verrassend. Wel valt al op dat het geluid lelijk is dichtgesmeerd. Drums met fikse effecten erop, kamerbrede toetsen zonder variatie, een zompige bas, en heel veel lagen zang. Het overbekende kunstje. Maar het het is het songmateriaal dat nog het meest te wensen overlaat. Het komt zelden verder dan kleffe, ongeïnspireerde AOR die de laatste Asiaplaten bijna nog met terugwerkende kracht aangenaam maakt. De songs lijken vooral poppy Asia-restjes. Het absolute dieptepunt is de troubadourfolk van het niemendalletje “Steffi’s Ring”. Wetton heeft een groot thema bedacht, maar slaagt er niet in dat in goede of zelfs maar hedendaagse songs te verpakken. Wat het misschien nog dramatischer maakt is dat er zo’n fantastische lijst met gasten is, met onder andere Steve Morse (Deep Purple), Robert Fripp (King Crimson), Steve Hackett en onze eigen Anneke van Giersbergen. Het is dat ik het lijstje ergens tegenkwam, anders had ik het nooit geloofd. De gastbijdragen zijn ergens tussen de rest gesmeerd en zijn al even bleekjes. John Wetton mag van mij in dezelfde categorie als Ritchie Blackmore geplaatst worden: ooit een groot muzikant, maar dat hoor je er niet meer aan af.
mij=Frontiers / Rough Trade
2 reacties