De vierde alweer van het Noorse Insense. Metal met een hardcore-randje. Met een precies randje dat ook zijn weerslag heeft in de industrial van Fear Factory en Meshuggah. Best aardig, maar veel meer dan dat gebeurt er niet mee. Een strakke herhaling van een paar niet verder uitgewerkte riffs. Slechts enkele soli blijven hangen in een soort van groove, waar je zou willen dat ze gierend uit de bocht vlogen. Ik begrijp de wisseling tussen de heldere vocalen en het gebulder, maar ook hier verwacht ik op momenten een totale chaos door woede en frustratie. Het gebeurt niet. De zanger Tommy Hjelm balanceert op het randje van schreeuw en vals. De aanzetten stemmen tot hoop. Maar na de eerste drie songs blijkt dat Insense nergens in staat is om verwachtingen in te lossen. Op Burn In Beautiful Fire hoor je een screamo-band terug die er nog niet uit is of de band tot het metalgenre of tot de grunge behoort. Het is en blijft vooral een rare verzameling van aardige opzetjes met als beste voorbeeld de song “Alone In The Crowd”. Wat het extra treurig maakt is dat Insense met deze plaat erbij al vier pogingen heeft ondernomen om een richting te kiezen. Zijn we brute metal of metal, zijn we metal of hardcore, zijn we emo of screamo? Of toch grunge? En waar laten we die zoetgevooisde vocalen dan in de songs, of schrappen we die? Keuzes, keuzes, keuzes, iets waarbij producer Anders Fridén van In Flames deze jongens toch wel had kunnen helpen. Het komt ook zijn eigen naam ten goede als een band als Insense richting durft te bepalen. Nu gaat hij met de band de boeken in onder het hoofdstuk: vlees noch visch.
mij=Indie / Suburban
4 reacties