Er zijn van die albums die na één draaibeurt een mening opdringen: niet om aan te horen, mwah, of: briljant. Naar andere platen moet je vele malen vaker luisteren, wil je er wat van vinden. Becks nieuwe plaat valt in de tweede categorie. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het nog steeds niet zeker weet. Na een eerste keer luisteren was ik niet enthousiast. Hij heeft al een neerslachtige, droevige, mijn-vriendin-heeft-mij-verlaten-en-het-regent-ook-nog-plaat gemaakt, namelijk Sea Change. De dichtgetimmerde somberheid van die cd is soms prachtig, maar soms ook niet te harden. Op Morning Phase klinkt een zelfde soort diepe droefheid door, maar nu vallen er wel degelijk lichtpuntjes te ontwaren (de psychedelica van “Heart Is A Drum” bijvoorbeeld). Helaas moeten we dan acht nummers wachten op een soortgelijk hoogtepunt, het door strijkers en een basale gitaar gedragen”Turn Away”. In de tussentijd vielen maar twee tracks echt op: de stomvervelende instrumentaaltjes “Wave” en “Phase”. Nu, een fiks aantal draaibeurten later – alleen het feit al dat ik het steeds weer probeerde, zegt iets – is mijn mening iets bijgedraaid. Er staan wel degelijk mooie nummers op (de alt-country van “Country Down”), maar dertien keer een droef gemoed aanhoren terwijl de eerste voorjaarsdagen voorbij komen, is iets teveel gevraagd. In de herfst nog maar ‘ns proberen.
mij=Capitol
4 reacties