Andre Manuel – Dollekamp

´´t is feest, feest, feest´. Althans dat was het tot en met het laatste Krang-album Aait. Het daaropvolgende Andre Manuel en de Ketterse Fanfare was best wel oké, maar zo goed als Fratsen, Krang of Manuels eerste soloalbum werd het niet meer. Allene vond ik zelfs matig. Eigenlijk had ik er al vrede mee dat Manuel zijn geluk in het cabaret had gevonden. Toen was er opeens nieuws: er was een nieuw solo-album getiteld Dollekamp. Dollekamp is de eigenaar van de dit jaar dertig jaar bestaande Hengelose platenwinkel Popeye, maar verder is hier geen tekstuele verwijzing naar. Wat wel opvalt is dat er op Dollekamp, net als op de laatste Krangplaat in het Twents gezongen wordt. Ik vind het wel grappig, al beperk je naar ik vrees hiermee de reikwijdte van dit album. Dat is zonde, want Manuel is helemaal terug aan het front met deze sterke release. Behalve veel drumpartijen speelde hij het album met een lengte van bijna drie kwartier zelf in. De tekstuele vondsten zijn af en toe weer lekker André-fris: ´Onschuldig kind, goah met mie met, ik heb de nieuwste Nintendo en thee zet.´ Muzikaal is het behoorlijk swingend, inclusief elektronica en een jengelende gitaar, en Dollekamp doet me sterk denken aan het Krangalbum Roes. Toch niet de minste in hun carrière. Het liedje ″Zunde″ lijkt misschien wel wat op ″Moederneuker″ en de tekstuele grap over Seedorf kende ik al, maar verder niets dan lof. Het is feest, feest, feest!

mij=Eigen Beheer