Als een debiel stond ik te zwaaien met mijn vlaggetje, daar vooraan het podium bij Elbow op Lowlands 2008. Iemand van de platenmaatschappij deelde vlaggetjes uit aan de voorste rijen en al snel stond een wapperende massa luidkeels mee te zingen met One Day Like This. Verbroedering alom, het soort verbroedering waar ik stiekem een beetje allergisch voor ben. Maar goed, je gaat daar niet als een zuurpruim zo’n vlaggetje weigeren. Dat brengt me meteen bij het nadeel van deze laatste release van Elbow: het knuffelgehalte wordt in het extreme doorgetrokken. Natuurlijk, voorman Guy Garvey is het type zanger dat ondanks het grote succes gewoon een van de lads is gebleven. Je ziet hem zo zitten, omringd door bandgenoten en vrienden aan de bar van de lokale pub, een avondje sterke verhalen en een arm om de schouder van Guy omdat hij en zijn vriendin recentelijk uit elkaar gingen. En dat is juist het lastige, je gunt deze man en zijn band alles ter wereld en de eerste recensies van The Take Off And Landing Of Everything hebben het dan ook al over ‘een meesterwerk’. Het album is ook mooi, op momenten zelfs prachtig. Er staan opnieuw schitterende, sfeervolle nummers op die schouder aan schouder halfdronken met een pint of desnoods vlaggetje in de hand heerlijk meegezongen kunnen worden. Toch geeft het album me bij tijd en wijle een onbehaaglijk Sting-gevoel. Een onsje minder zoetsappigheid en broederliefde had me definitief over de streep getrokken. Nu blijf ik toch vooral steken in een zoektocht naar een rauw randje.
mij=Universal
je kunt het al aan de tracklist zien, mijns inziens
“liedjes” van 5-6 zelfs 7 minuten, die gaan dus maar door en door op een paar halve ideetjes.
iemand nog aan die laatste Arcade Fire gedacht recent?