Dat het liedje “Animal” van deze plaat al maanden in de hitlijsten staat, hoef ik u wellicht niet te vertellen. Deze band zit net tussen een Two Door Cinema Club en een Maroon 5 in: lekker meeneuriebaar, zo’n nét-ruig-genoeg-maar-niet-echt-wild The Killers-gitaarriffje erbij, ideale radioplaat, helemaal af. En de tweede single “1983” is al even fijn. Het viertal uit Utah (VS) valt verder eigenlijk alleen op door z’n vrouwelijke drummer. Maar waarom kwam ik hun bijbehorende debuutalbum Habits dit weekend op de Pinkstermarkt dan voor drie euro bij de marktkraam met Duitse import-cd’s tegen? Terwijl ik dat album nog in geen een Nederlandse cd-winkel gezien heb? (Goed, het lag naast Jamie Woon en Karnivool, dus heel veel zegt zoiets ook niet.) Klopt er misschien iets niet? De hanekam van de zanger? Misschien is het de songtekst van opener “Sins of my Youth”, het derde fijne nummer, waarin de zanger zonder veel wroeging bekent dat hij designer drugs gebruikt heeft? Maar op het vierde, “In The Next Room”, is echt niks aan te merken. Zelfs als ‘t je ene oor in en het andere uitgaat, zit je toch drie minuten mee te tikken. Eindelijk weer een zanger zich lekker nasaal laat gaan over een vrolijk gitaarlijntje zónder dat het cheesy wordt. En als je “Helpless” na twee refreintjes eenmaal beu bent heb je eigenlijk het hele album wel weer gehoord, want de rest is onschuldige vulling. Kortom, nee, niks mis mee. Weer typisch zo’n bandje waaraan niks ‘indie’ is met toch een paar leuke radiosingles op hun debuutplaat. Daar leg ik graag drie euro voor neer, de volgende keer in een officiële winkel graag. Hoe was hun enige optreden in Nederland in januari in de 013 eigenlijk?
mij=Mercury / Universal
Er is een tweede plaat, Picture Show, die ik bij deze uitroep tot saaiste generieke poprockplaat ooit. De akkoorden zijn volkomen voorspelbaar, alle fut is er door een soort Ikea-filter volkomen uitgehaald en mijn vriendin viel erbij in slaap. Met teksten “I am the dj and you are the record that I play” scoor je ook geen punten en als je ohoho-refreinen in liedjes als “Hooray for Hollywood” (die titel al) weet te laten klinken alsof ze gewoon een synthesizer-fiedelmelodietje zijn, kun je beter een massagesalon openen dan een rockband imiteren. Maar goed. 3FM zal er wel weer voor vallen.
Er is een tweede plaat, Picture Show, die ik bij deze uitroep tot saaiste generieke poprockplaat ooit. De akkoorden zijn volkomen voorspelbaar, alle fut is er door een soort Ikea-filter volkomen uitgehaald en mijn vriendin viel erbij in slaap. Met teksten “I am the dj and you are the record that I play” scoor je ook geen punten en als je ohoho-refreinen in liedjes als “Hooray for Hollywood” (die titel al) weet te laten klinken alsof ze gewoon een synthesizer-fiedelmelodietje zijn, kun je beter een massagesalon openen dan een rockband imiteren. Maar goed. 3FM zal er wel weer voor vallen.