Guillemots – Walk the River

Sinds ik “Who turned the lights off, baby” hoorde, ergens begin 2006, ben ik ervan overtuigd dat de Guillemots nog eens een werkelijk geniaal album gaan afleveren. En ik ben niet de enige. De Guillemots zijn gewild voer voor recensenten: een zanger met een klok van een stem die blije teksten schrijft onder sneue nummers en omgekeerd, een band met een eeuwig betere livereputatie dan de wisselvallige albums voorspiegelen, mede omdat bij elk optreden hetzelfde liedje wéér anders klinkt. Gevolg: bijna elke muzieksite wijdde wel een recensie aan de vorige twee albums en Fyfe Dangerfields soloplaat, met meestal een behoedzaam oordeel dat dan wel weer met een opmerkelijk passionele woordkeus is opgeschreven. Maar je snapt het al: inmiddels slaat de voorspelbaarheid toch toe. Misschien heeft hun vorige platenmaatschappij Universal ze toch terecht gedropt. Het lijkt erop dat de Guillemots op dit derde album namelijk nóg meer muziek om de teksten heengeschreven hebben. Akoestisch klinken de nummers beter dan op plaat (zie onder). Misschien zouden ze eens een cd-balancer moeten aanschaffen. Of serieus: een instrumentale jazzplaat proberen. In elk geval niet dat geforceerd poppy spul. Wie weet dat de creatieve gekte van de eerste EP’s dan ook terugkeert, zoals je dat nu nog een beetje in “Yesterday is Dead” hoort. Er staan overigens ook niet echt missers op Walk the River. De stijl is zelfs redelijk consequent (diepromantische ballads voor je konijn). Gelukkig bleek echter al op Fyfe’s soloplaat dat je al aan één goed liedje genoeg hebt om de meeste luisteraars gelukkig naar huis te laten gaan. “Tigers”, “Vermillion” (inclusief belachelijke improvisatiesolo) en “I don’t feel amazing now” zijn geslaagd, en daarom ben ik persoonlijk toch wel weer blij met dit resultaat. Dat geniale album wordt dan maar de verzamelaar.

mij=LC Music / Geffen