In theorie had ik mijn zeventiende Dauwpopkruisje kunnen halen, maar in de praktijk was 2 juni 2011 mijn eerste Dauwpopervaring. Na met de auto door het landschap gecirkeld te hebben, bereiken we het festivalterrein te Haarle (gemeente Hellendoorn) . We zijn wel wat te vroeg, maar de bezoekers liggen kennelijk nog grotendeels op een oor. Uiteindelijk zijn er 12.500 bezoekers, waarmee de organisatie ongetwijfeld tevreden is.
mij=Door: Ewie. Foto's: Klaas en Charlona
Terrein
Ondanks dat het onderweg toch vooral weiland was dat we zagen, blijkt Dauwpop tegen een bos aan te liggen, ´Het Enge Bos´. Het terrein is niet al te groot, maar de tenten zijn goed neergezet. Ik heb in ieder geval niet kunnen constateren dat het geluidstechnisch stoort. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt. Er is een grote diversiteit aan eettentjes. De prijs van € 2,50 per munt is niet laag, maar ik denk wel gewoon in festivalland. Wat opvalt is de afwezigheid van plaskruisen. Daarentegen zijn er veel toiletten. Wel net zo fris.
Popliedjes
Een van de genres waarin wordt voorzien zijn popliedjes. Daar bedoel ik die o zo radiovriendelijke deuntjes mee, waarvan de grootste vertegenwoordigster op Dauwpop Jacqueline Govaert is. Omdat niemand gebaat is bij lelijke woorden van mijn kant, heb ik haar maar even links laten liggen. Er waren echter ook nieuwe vertegenwoordigers aan het front. Zo opende Dotan het festival met zijn singer-songwriterpopliedjes. Het zal aan mij liggen, maar ik begrijp niet dat hij een platencontract heeft gekregen bij een major. Honderd in een dozijn-songs die te lang doorzeuren. Openen ook met een 'rainy day'-liedje. Ik haak af.
Beter op dreef is Krystl. Deze blondine doet me qua stem en liedjes aan Diana Ross denken. De uptempo-nummers vind ik het meest geslaagd, met als hoogtepunt haar single “Brand New Day”. Dan was er nog Racoon. Het was ongetwijfeld geweldig, maar wegens 'verplichtingen' elders heb ik het even laten gelaten.
Roots
Rootsmuziek was niet sterk vertegenwoordigd. Het dichtstbij kwam nog Tommy Ebben & The Small Town Villains die een gedegen optreden geven. Weinig mis mee, behalve dat ik onderscheidend vermogen mis. Ik vrees dat ze wel een beetje op hun hoogtepunt zijn. Roots zijn ook terug te vinden bij Tim Knol, maar dan vooral als invloed. Een sterke band, prima nummers, dan kan het niet misgaan. Ik besluit echter om na een aantal nummers elders te gaan kijken. We zien elkaar eerstdaags wel op een ander festival. Dat blijkt overigens al snel te zijn, want hij doet een akoestisch optreden op de KinkFM-stage. Maar hierover verderop meer.
Stevig
De programmering heeft ruim voorzien in de wat stevigere bands. Triggerfinger is de band bij uitstek voor een festival als dit. De grote tent spelen ze zoals verwacht helemaal plat. Het is even terug dat ik ze zag spelen, en het is met hun nieuwe nummers allemaal weer wat strakker. Toch zou ik ze graag terugzien bij de essentie van het liedje en minder op de uitgesponnen effecten. Drumsolo´s zouden bovendien verboden moeten worden. De akoestische set die ze later bij KinkFM spelen, bewijst mijn gelijk.
Ook de jochies van DeWolff weten wat spelen is. Dat wist ik al en daarin stellen ze niet teleur. Ook zij zijn echter wat meer aan het uitwaaieren in hun liedjes, die steeds meer hebben van een jam. Daarmee wordt het toch al snel wat saai, hoe goed ze ook spelen. Wie het wel bij het liedje houdt en dat ook stevig doet is Blood Red Shoes. Twee personen (drums, gitaar en zang) kunnen voor veel lawaai zorgen, maar strak en met prima nummers. Ik ben inmiddels helemaal om. Zij gaven misschien wel het beste optreden van dit festival.
Oude liefde roest niet
Ook de 30+/40+-er moet bediend worden. Daarvoor is er o.a. The Levellers. Deze anarchistische folkrockers hebben er zichtbaar lol in, en dat is heel wat waard. De fanschare van toen is ook een dagje ouder en ik heb niet de indruk dat er nog veel met de heren meetrekken. De set is echter prima, en de liefhebber is vast niet teleurgesteld. Noodzaak om nog muziek te maken lijkt me voor The Levellers echter achterhaald.
Die andere naam is The Cult, begonnen in de jaren tachtig en verder strijdend tot halverwege de jaren negentig om daarna weer een paar keer bij elkaar te komen. De constante factor is het duo bestaande uit (wahwah-)gitarist Bill Duffy en zanger Ian Astbury. De band is goed op dreef, en ondanks een wat schel geluid weten ze me te boeien (bootleg van de opening hier. Tot een vaag gedeelte met een zelfgemaakte film. Waarschijnlijk artistiek bedoeld, maar ik weet het wel. Drie kwartier The Cult is genoeg.
Ontdekkingen en vreemde eenden in de bijt
Festivals vind ik altijd prima plekken om nieuwe bands te ontdekken, maar aangezien Dauwpop geen revolutionaire programmering heeft, zijn de kansen beperkt. Toch zijn ze er. Zo is er al heel vroeg Royal Republic. Was er al iemand op het idee gekomen om een mix te maken van metal met van die typische dansbare Britpopriffs? Ik ken geen voorbeeld, maar nu wel. Uit Zweden, inclusief grunts. Het publiek vindt het geweldig. En ik? Tja, ik erger me wat aan de maniertjes van de zanger Adam Grahn. Het werkt echter, en qua opbouw van nummers en set kan ik er weinig tegenin brengen.
Een band die ik ook nog niet gezien had, is A Silent Express. Ze hadden qua muziekstroming ook onder het kopje 'Oude liefde roest niet' kunnen staan. Ze maken van die typische jaren tachtig electro new wave. Best grappig en al met enig singlesucces. Ik vind het nog wat teveel van het ene oor in, het andere oor uit, maar ze zouden zomaar een keer een echt leuke single kunnen maken. Dazzled Kid is geen ontdekking voor mij, maar wel een vreemde eend in de bijt. Ik vind het lastig om een stempel op de band rond Tjeerd Bomhof te drukken. Zoals altijd is het weer een prima set die clichés weet te omzeilen. Grappig is hij ook, Tjeerd met een big smile: ´ik heb al op best veel festivals gestaan. Al wil ik niet opscheppen´. Ik moet erom lachen.
Tenslotte is er nog The Joy Formidable. Dit trio uit Wales wordt me van diverse kanten binnen de File Under-geledingen aangeraden. Het zou kunnen dat het met de verschijning van Ritzy Bryan te maken heeft. Ze doet haar best om als een ruige rockbitch over te komen, al betrap ik haar toch op stiekem lachen. De muziek is echter heftig. Indierock van de bovenste plank met heerlijk noisy gitaren. Een trio om me eens verder in te verdiepen en waar we meer van gaan horen. Dat kan niet anders.
Gemiste kansen
Elk festival is kiezen. Je kunt niet alles zien. Ik heb de dance helemaal links laten liggen en dus geen De Jeugd van Tegenwoordig, Baskerville en Nobody Beats The Drum voor mij. Ook feesten met o.a. Kees van Hondt waren ongetwijfeld gezellig en goed voor de bieromzet. Ik was er niet bij. Verder nog gemist: The >Baseballs, al heb ik daar weinig spijt van. Aangezien ik The Cult niet helemaal heb afgekeken, kon ik ook nog zien dat Go Back To The Zoo deed wat ze moesten doen. De tent stond op zijn kop. Ik vond het echter welletjes.
Bloopers
Het festival is prima georganiseerd en er is kennelijk ervaring genoeg om geen fouten te maken. Die worden gemaakt door mensen die niet aan het roer staan. Zo staat er in het programmaboekje een advertentie van Burgerweeshuis met data die grotendeels al geweest zijn. Hemelvaart is op 2 juni, mensen, niet op 27 april. Ook niet handig is om na afloop van een opzwepend concert (Triggerfinger) als een grote tent leeg moet stromen nog opzwependere muziek te gaan draaien. Oerinstincten komen dan los, en Tukkers – hoe lief ook – kunnen je ook pijn doen. Dan noem ik nog even het KinkFM-podium met akoestische optredens. Als Shane Alexander speelt dan is het rustig qua publiek en als contrast met de drukte elders een oase. Als Tim Knol en vooral Triggerfinger aanwezig zijn niet meer. Als je niemand bij de ingang zet om e.e.a in goede banen te leiden dan wordt het te druk. Als er dan ook nog – ik zeg het maar even beschaafd – mensen zijn die menen door het zittende publiek te kunnen gaan banjeren, dan is dit niet handig en pijnlijk. Kennelijk kan niet iedereen zelf nadenken. Toch volgend jaar even een mannetje extra inschakelen.
Afscheid
Nee, ik stond niet te huilen bij het verlaten van het terrein. Iedereen was in opperbeste stemming, ik ook. Menigeen had hem qua drankgebruik behoorlijk zitten. Dat dit dan leidt tot plassende mannen tegen een boom, is weinig verrassends, maar van een plassende vrouw in een sloot keek ik zelfs op. Onder The Cultklanken van “She Sells Sanctuary” neem ik afscheid. Hadden ze dit trouwens niet kunnen spelen toen ik nog in de tent was? Maar goed, morgen is er nog Status Quo en hierna wordt het terrein weer teruggegeven aan de koeien en de vogels. Hebben ze weer een jaartje rust.
Wat ben jij een ontzettende zeikerd zeg. Waarom zou je nieuwe artiesten afkraken? Focus je gewoon op de leuke dingen, in plaats van “je afvragen waarom iemand een contract heeft” (jij hebt het in ieder geval niet) of “dat je niet eens je woorden gaat vuil maken aan iemand met simpele popliedjes” (terwijl Jacqueline al 11 jaar aan de top van NL staat). Vervolgens vergelijk je Krystl met Diana Ross????? Je moet echt even beter je huiswerk gaan doen…
Een recensent wordt geacht zijn mening te geven. Als we alleen maar mogen zeggen hoe fantastisch het allemaal niet is, kunnen we beter de bio overschrijven. En bij nu.nl gaan schrijven.
Dat jij het er niet mee eens bent, is iets anders. En dat mag uiteraard.
@roberts: Het is duidelijk dat je me niet kent. Eerst beter je huiswerk doen voordat je mij van alles beschuldigd. Ik ben in het algemeen behoorlijk pro-Nederlandse namen. Als dit echter de standaard wordt dan haak ik af. Jan Smit staat overigens langer aan de top dan Jacqueline. Betekent dit dan ook dat ik zijn materiaal goed moet vinden? Ik dacht het niet…
Het is een nietszeggend stuk vol met clichés, taalfouten en stoplappen. Een recensie is het niet eens te noemen.
Kater, Harko?
Pffffff………, Robert en Harko ! Get a life, wie zijn hier zeikerds ??????? Goed stuk hoor Ewie, ik ben er helemaal mee eens !
De Dauwpop-afterparty: http://www.youtube.com/user/DauwpopHellendoorn#p/a/u/0/kH_GCk4IJUs