Bij het horen van de naam Bologna heb ik nooit associaties gehad met grote steden. En die gedachte kwam al helemaal niet op bij de naam Ottawa. Toch is die laatste stad de geboorteplaats van Jonathan Clancy en de eerstgenoemde stad zijn huidige woonplaats. Hun namen klinken weinig rock ‘n’ roll en toch maakt Clancy onder het nom de plume His Clancyness grootsteedse liedjes. Zelf noemt hij het “sassy, dreamy glam rock’n’ roll”, ik denk vooral: Lou Reed. Maar dan op een zacht synthesizerbedje. Kijk maar ‘ns naar de foto op de hoes en vergeet vooral de titel van deze plaat niet. Wat hem onderscheidt van Reed is woede en een gemene, rauwe rand. The Strokes en, hipper in 2014, Kurt Vile zijn andere associaties, net als David Bowie anno Hunky Dory. Hun brille en brutaliteit ontbreekt helaas, al deelt hij een gevoel voor avontuur met eerder genoemden. Het Italiaanse kwartet – de twee bassisten (!), de drummer en de keyboardspeler zijn echte Italianen – klinkt alsof alsof ze de jaren zeventig van de glam en de jaren tachtig van de New Romantics een weerbarstig postpunklaagje proberen te geven. Theatraal genoeg, maar net niet vals.
mij=Fat Cat Records
4 reacties