TV On The Radio is een bijzondere band voor me, in meerdere opzichten. Zo was hun debuutalbum mijn eerste recensie op File Under, ruim negenhonderd stukjes geleden, en bovendien mijn nummer 1 in mijn jaarlijstje van dat jaar. Opvolger Return To Cookie Mountain wordt tot op de dag van vandaag bejubeld maar deed mij niet veel, terwijl ik nummer drie, Dear Science, juist hun beste vind. Houdt u dat vooral in het achterhoofd bij het lezen van deze recensie. Het debuut en Dear Science grepen me direct bij de kladden om daarna alleen maar beter te worden, maar op Nine Types Of Light kreeg ik in de afgelopen maanden alsmaar geen vat. Het geluid is nog steeds onmiskenbaar TV On The Radio: dwars, met heel veel stijlen die elkaar voortdurend kruisen. Barstensvol details, zonder een chaos te worden. Veel elektronica, zonder één moment koel of steriel te klinken. Eigenwijze zanglijnen van Tunde Adebimpe. En vooral: liedjes, hele knappe liedjes. Alle ingrediënten zijn aanwezig om me te overtuigen en toch gebeurt het niet. Ik krijg hoe langer hoe meer het gevoel dat het aan het tempo ligt. De eerste drie songs (“Second Song”, “Keep Your Heart”en “You”) hebben alledrie eenzelfde laag tempo. Pas bij “No Future Shock” gaat het tempo (iets) omhoog, maar dan ben ik al in een moeras van traagheid gezakt, waar ik niet meer uitkom. Echt, de individuele nummers zijn prima, zij het dat je er soms moeite voor moet doen, maar de eerste helft van het album mist het tempo, de vrolijkheid, kortom de balans, en herstelt daar niet meer van. TV On The Radio is een van de écht experimentele bands van deze tijd. Na twee maanden houd ik het er maar op dat niet elk experiment me hoeft te bekoren.
mij=Universal
4 reacties