Het is donker op het vierde album van de Rotterdamse singer-songwriter Mark Lotterman. Geen zonnestraaltje te bekennen in de tien liedjes op Year Without Summer. Maar dat verwacht je eigenlijk ook niet bij de donkerbruine stem van Lotterman. Zijn stijl en toon worden vaak vergeleken met Johnny Cash, Leonard Cohen en Nick Cave. Lotterman heeft inderdaad veel weg van de toon van Cash, de verhalende stijl van Cohen en de cynische grimmigheid van Cave. Mooie combinatie voor een singer-songwriter, dat moét wel mooie liedjes opleveren. Dat is ook zo, Year Without Summer bevat tien verhalende en melancholische songs die soms bloedserieus zijn maar ook nuancerende en cynische humor bevatten. Zoals in “Rolling Stones” waarin Mark zingt dat hij bij de Rolling Stones wil spelen als hij later groot is. Of “Indie” waarin Lotterman een duet zingt met Tessa Douwstra (Wooden Saints, Orlando) waarin ze klinken als Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en ze een sneer geven naar de muziekpers en de verzamelterm indie. Het mooist vind ik Lotterman echter in de verstilde songs waarin alle hoop vervlogen lijkt. Alleen zijn akoestische gitaar en zijn donkere stem trekken je mee in zijn verhaal. In “I Woke Up (Thinking That They Hate Me)” laat hij letterlijk stiltes vallen die bijna pijnlijk zijn. Heavy stuff op deze donkere plaat vol zwaarmoedigheid maar o, wat levert dat een schitterend album op. Het laatste nummer “Watch The Seasons Change” sluit mooi af met een weemoedige jazzy bugelsolo waardoor je niet helemaal lamgeslagen achterblijft na het luisteren van Year Without Summer maar je toch het gevoel hebt dat er nog een sprankje hoop gloort in Lottermans donkere krochten. Prachtplaat.
mij=Harlem
4 reacties