Hayden Thorpe heet de man met het hoge stemgeluid dat grotendeels het geluid van Wild Beasts bepaalt. Ik spreek Thorpe en met medevocalist en gitarist Ben Little tussen de boeken in het bibliotheekje van het Amsterdamse Lloyd Hotel. Een passende omgeving, zeker als blijkt dat de nieuwe single gebaseerd is op een eeuwenoud boek.
mij=Interview: Blink
Ik heb Wild Beasts altijd enigszins frustrerend gevonden, de muziek is lastig te plaatsen.
Little: 'Dat horen we graag. Toch proberen we dingen niet expres moeilijker te maken dan ze zijn. We luisteren heel veel naar muziek en proberen veel van die invloeden op een organische manier in onze eigen ideeën te verwerken.
Het valt me op dat de nummers die Ben zingt erg veel weg hebben van Elbow. Is Elbow een van deze invloeden die je noemt?
Little: 'Mijn stem lijkt inderdaad veel op die van Elbows Guy Garvey, maar die band is zeker geen inspiratie voor ons. Het is eerder een band die ik respecteer dan goed vind. Ze zijn te mannelijk en te oprecht voor mij. Wij proberen iets meer fantasie in onze muziek te verwerken, op een speelse manier. We proberen buiten traditionele structuren van nummers te denken. Bij Elbow is weinig speelsheid te vinden.' Thorpe: 'Elbow is grown-up music taken too far.'
Wat zijn dan de invloeden waar je het over had?
Little: 'Vooral elektronische muziek. Natuurlijk ook altijd nog wel acts als Kate Bush, maar voor dit album luisterden we toch vooral naar elektronische muziek. Abstracte elektronische muziek wordt al snel als elitair gezien, maar daar zijn we het niet mee eens. Avontuurlijke muziek hoeft sowieso niet per definitie elitair te zijn. We hopen tenminste dat veel mensen onze muziek zullen waarderen.' Thorpe: 'Het idee dat alleen eenvoudige muziek grote massa's kan aantrekken willen we niet accepteren. Onze nummers willen we meerdimensionaal maken, niet alleen somber of niet alleen blij. Beide emoties moeten een plaats kunnen krijgen binnen een Wild Beasts-nummer.'
Welke emoties spelen dan vooral een rol op jullie nieuwe album Smother?
Little: 'Mijn moeder vroeg me dit laatst ook. Waar gaat jullie muziek nou eigenlijk over? Ik vond het lastig om uit te leggen, vooral omdat het volgens mij al zo duidelijk is. Zeker op dit nieuwe album.' Thorpe: 'Smother is vooral een introvert album. We keken veel meer naar binnen dan naar buiten. Onze wereld is behoorlijk veranderd de afgelopen jaren en het album gaat dus vooral over vragen die we onszelf hebben gesteld. Het album is eigenlijk een logisch vervolg op Two Dancers, waar we bepaalde ervaringen deelden. Op dit album stellen we vragen over die ervaringen. Alles wat je doet heeft effect op jezelf en op anderen. 'The mess of adulthood', zeg maar. We zijn bovendien gefascineerd door normaalheid. Als je jezelf buiten het gewone leven plaatst zie je pas hoe bizar het is. Je voelt je daardoor snel losgekoppeld of stuurloos.'
In ons vorige gesprek zei je dat jullie echt alles hadden opgegeven voor de band. Ooit spijt gehad?
Thorpe: 'Hoe verder je komt hoe meer je je realiseert wat je allemaal hebt moeten opgeven en van hoeveel mensen je afscheid hebt moeten nemen. Op “Loop the Loop” van het album staat de tekst 'I've made enough enemies' en dat is precies wat het is. Ik heb er genoeg van om boos te zijn. Vroeger moesten we met de vuist op tafel slaan om dingen gedaan te krijgen, nu kunnen we mensen overtuigen. Gewoon meer onszelf zijn. Je moet het recht verdienen om jezelf te zijn en we hoeven nu gelukkig minder te bewijzen.'
Bij jullie concert op London Calling vorig jaar viel het me op hoe extreem het publiek reageerde. Een aantal mensen liep met vingers in de oren weg maar veel mensen bleven heel enthousiast luisteren en zelfs dansen. Gebeurt dit vaker?
Thorpe: 'We hebben inmiddels wel geaccepteerd dat we geen hapklare brokken spelen. Of je gaat ervoor of helemaal niet. We zijn niet van plan om het mensen te gemakkelijk te maken. In dat opzicht zijn we een weinig zakelijke band. Mensen die dansen bij onze optredens zijn echt de uitzondering, meestal staan mensen vooral echt te luisteren.' Little: 'Zeker met het nieuwe album zullen we de mensen live echt iets laten ervaren op het sonische vlak, niet fysiek. Er zal waarschijnlijk minder gedanst gaan worden. Zelf vonden we de optredens van Fuck Buttons enorm indrukwekkend. Het is niet echt dansbare muziek, maar zo overweldigend dat het al genoeg is om gewoon te staan kijken en luisteren.'
Jullie hebben het nieuwe album Smother vrij snel opgenomen. Waren de meeste nummers al klaar?
Little: 'Toen we dit album gingen opnemen hadden we nog geen enkel concreet plan over welke richting we op wilden gaan. We wilden gewoon een mooi klinkende, positieve plaat maken en de beste manier om dat te bereiken is om heel instinctief te werk te gaan. Een nummer dat maanden nodig heeft om geschreven te worden is altijd minder eerlijk en authentiek dan muziek die spontaan en intuïtief ontstaat. Het tot stand komen van de nummers is volstrekt organisch en dat ik nu drie nummers zing en Hayden de rest is compleet toeval. Over het algemeen zingen we de nummers die we zelf hebben aangedragen. Een van de beste dingen van deze band is dat we meestal niet plannen wat we gaan doen, te veel controle belemmert het creatieve proces.'
Kun je iets vertellen over het thema van Smother? Die korte trailer met wat los dwarrelende veertjes maakte niet veel duidelijk.
Little: 'Haha, ja die trailer is eigenlijk een geintje en is deel een van drie. Het was de bedoeling dat de trailer meer vragen zou oproepen dan beantwoorden, dus dat lijkt te zijn gelukt.' Thorpe: 'We zijn niet echt visueel ingesteld, dus laten we dat deel graag aan specialisten over, natuurlijk wel met onze input. Momenteel zitten we in een bijzonder abstracte fase. Het thema van Smother heeft trouwens wel iets met veren. Veren zitten in een kussen en een kussen is zacht. Dit album is de plek waar we ons hoofd ten ruste leggen. We zijn niet even op vakantie gegaan om een album op te nemen, dit album is ons leven. Op vrijdagavond deden we ons laatste optreden van de Two Dancers-tour, op maandagochtend zaten we in de studio om met dit album te beginnen. We wilden dolgraag onze muziek updaten, al was het maar voor onze eigen geestelijke gesteldheid.'
Jullie single Albatross is gebaseerd op Mary Shellys boek Frankenstein uit 1818. Waarom dat boek?
Thorpe: 'Eigenlijk heeft Frankenstein dit hele album beïnvloed en is het ook een goede analogie voor ons als band. Wij zijn ook een vreemd gedrocht waar moeilijk van te houden is. Albatross en Frankenstein zijn echt referentiepunten geworden in ons leven. Volgens de mythe is de albatros een vogel die zeelieden naar kalme wateren leidt. Op een dag doodt een zeeman de albatros en krijgt hij het beest om zijn nek als een soort van schuldbekentenis. Dit is voor ons heel herkenbaar. Het vernietigen van alle dingen die je oorspronkelijk leken te leiden.'
Het derde album van Wild Beasts, Smother, komt deze week uit en eind mei staat de band opnieuw op London Calling in Paradiso en op Les Nuits Botanique in Brussel.
4 reacties