Gesaffelstein – Aleph

Onlangs voerde ik het gebrek aan een goede koptelefoon aan als reden dat ik wat traag was met recensies. Er was nog een reden: ik wilde heel graag iets schrijven over Gesaffelstein omdat ik altijd van Franse elektronische muziek gehouden heb. Maar soms moet je als recensent – denk ik – ook willen meegroeien met een scene als een act niet meteen jouw ding was (een van de dingen die verkeerd zijn aan hyperige muziekblogs). Mike Levy, zoals-ie echt heet, uit Lyon maar met een studio in Parijs, is al enkele jaren de nieuwe ster aan het ‘dark techno’ firmament. Elke keer wanneer ik het blad Les Inrockuptibles toevallig koop tijdens een vakantie (de Franse Nieuwe Revu maar dan wél cultureel fantastisch zeg maar) staat er wel iets over hem in. En zoals iemand op Twitter al over single “Pursuit” riep, het is echt knap dat je direct eraan hoort dat het Gesaffelstein is, in deze wereld van duizenden artiesten. Zijn debuutalbum Aleph dat afgelopen herfst verscheen heeft ook echt even gekost om te maken. Het is de ultieme conclusie van 12 jaar lang bouwen aan zijn eigen stijl, vanaf zijn 16e. De naam is een samentrekking van ‘Gesamtkunstwerk’ (het album van Dopplereffekt) en Einstein. “Ik wilde een originele naam, die ook past bij de muziek die ik maak”, zei hij erover. Van de Justice-remix van “Helix” tot aan die voor Lana del Rey toe (citaat: ‘ik probeer in mijn remixen de originele artiesten te perverteren, alle glamour eraf te dwingen’) hoor je die herkenbare, donkere ondertoon erin terug. Niet voor niks stond-ie in 2013 als headliner op het festival I Love Techno (na optredens in 2011 en 2012, trouwens), en hij produceerde twee tracks voor Kanye West op Yeezus. Nu moet ik bekennen dat ik ‘m zelf gezien heb op de-Affaire in 2011 – de legendes over zijn eeuwige sigaret zijn waar – en dat ik ‘m daar eigenlijk nogal monotoon en onopvallend vond naar mijn smaak. Maar ergens is dat juist zijn stijl en Aleph blijkt echt veel beter dan die set toen. Ik heb er even voor nodig gehad, maar ik kan Gesaffelstein nu ook wel zien als een soort opvolger van Boys Noize, van wie ik teveel verwacht heb sinds 2009, of zelfs als hoe Daft Punk had geklonken als ze waren teruggegaan naar hun techno- (“Obsession”) en Kraftwerk-roots (“Aleph”). Maar dat zijn allemaal slechte vergelijkingen. DJ Mag omschreef Gesaffelstein en zijn maten Brodinski en Tiga in 2012 al met de waardeloos gekozen naam ‘French new wave’, een stijl die breekt met de ‘French Touch 2.0’ van Justice en consorten (inmiddels voortgezet door Italiaanse kettingzagers als Bloody Beetroots en Gho2t3p, die ik zelf nog steeds erg goed vind). Zelf zei Gesaffelstein er in Les Inrockuptibles over: ‘Ik herken me helemaal niet in die sound. Ik word er zelfs kwaad van. Ik praat niet over Justice, ik praat over hun opvolgers. Techno is revolutionaire muziek, de mogelijkheden zijn eindeloos. Je kunt er funk-invloeden doorheen mixen, electro, Braziliaanse muziek… Die [French Touch 2.0] scene heeft de muziek gereduceerd tot zijn enige kracht en vergeet om sfeer op te bouwen!’ Maar in hetzelfde interview vertelt hij ook dat hij zijn huidige sound al in 2003 kon voorspellen. ‘Ik weet precies waar ik heen ga. Ik had het altijd al in mijn hoofd. Ik houd zelf erg van muzikanten die zich in een bepaalde groove graven.’ Nee, van Gesaffelstein zijn we nog lang niet af.

mij=Parlophone