Vertel mij eens, Fred Teeven. Waarom kan ik op Spotify wel naar de jongste Amerikaanse electrorocksensatie Blue Stahli alias Bret Autrey luisteren, maar kan ik zijn nieuwste album nergens in Nederland digitaal en legaal aanschaffen? De torrent ervan is er al ruim een maand en op de bandsite kan ik een webwinkel vinden (en oké, hij staat op de Amerikaanse iTunes en Amazon) maar voor zulke sites moet je dan weer een creditcard of een Paypal-account hebben. Beide betaalmethoden vind ik onveilig en zowel band- als klantonvriendelijk, maar ja: een alternatief is er al helemaal niet. Anno 2011 is er nog steeds geen webwinkel waar ik met een schoon geweten [edit: of goed gevoel] mijn geld aan digitale muziek kan uitgeven. Toegegeven, bij nlstore.nl kan ik zelfs via doodgewone bankoverboekingen betalen, maar daar doen ze weer niet aan mp3’s en zijn de prijzen ook navenant. Laat staan dat ze de wat obscuurdere cd’s aanbieden. Kortom, Fred, ik heb een vraag. Hoe moeten we volgens jou dit soort bands gaan ontdekken in 2012? Enkel via YouTube waar tegen die tijd – net als op SoundCloud en MySpace nu al – alleen nog maar fragmentjes met reclame op worden aangeboden? Blue Stahli mag blij zijn dat zijn hapsnap-industrialrock voor mensen die zijn uitgekeken op het softe Linkin Park al onder diverse filmtrailers (bijv. die van SuckerPunch) en actiescènes in tv-series en games gezet is. Zo belandde de tip via wat vrienden en dansvloeren van de lokale alternatieve studentenvereniging (die overigens ook elkaar dwars door Nederland weer kennen: naast Biton en Catena heb je Karpe Noktem, Liber, Cleopatra etc. etc.) weer bij mij. Want tja, anders had ik nooit van deze band gehoord. OOR mag dan 40 jaar bestaan, maar over deze band schrijft geen enkel muziekblad. En over een vergelijkbare band als Celldweller, in wiens studio Blue Stahli dit album opnam, evenmin. Je moet naar zwaremetalen.com voordat er een muziekjournalist naar durft om te kijken (wat is die titel nog waard tegenwoordig?). Kennelijk niet indie-credible genoeg. Tja. Je zou bijna beweren dat illegale downloads essentieel zijn voor de bekendheid.
mij=Fixt
De Spotify link onder de review klopt alleen niet… en in tegenstelling tot mij zal Teeven niet even zelf zoeken op Spotify (als hij het al kent) naar aanleiding van deze review. 😉
Hier is een betere: http://open.spotify.com/album/6TLwCLl1k36KNlfovTOd1v
Op Twitter waren er aanzienlijk meer reacties dan hier lijkt. Peter en Atze vinden het de eigen verantwoordelijkheid van een band om zichtbaar te zijn in media en vinden de link met Teevens downloadverbod dus vergezocht. Mijn punt was echter dat de alternatieven niet gebruiksvriendelijk genoeg zijn (in elk geval niet gebruikersvriendelijker dan even µTorrent aanslingeren) – en dat je op deze manier het typische jonge publiek van een band als deze echt nog niet wél aan het betalen krijgt.
Over de muziek zelf: Blue Stahli maakt een kruising tussen Amerikaanse betonrock (Pain/Marilyn Manson) en Prodigy-achtige beats en is daarmee bij uitstek geschikt voor films en disco’s. Lekker eendimensionale effectjes met een flanger hier en daar, simpele gitaarriffs raggen onder gezongen/gegrunte slappe teksten, het stelt technisch niet zoveel voor, maar het hapt erg lekker weg, “Scrape” bijvoorbeeld. Typisch Amerikaanse stijl.
Blue Stahli zal waarschijnlijk veel minder interessant worden op de volgende albums en ballads moet Blue Stahli al helemaal niet blijven uitbrengen (“Throw Away” is niet zo erg als de titel doet vermoeden, maar wel cliché). Het lijkt me typisch zo’n artiest die productioneel alles op orde heeft en alles kan maken of remixen wat je wil, maar die het aan echt mooie eigen composities ontbreekt. Een andere Amerikaanse band die ik nog steeds wil bespreken hier is The Glitch Mob. Hun debuutplaat van vorig jaar is indrukwekkender dan dit, maar qua makkelijk scoren doet Blue Stahli het weer beter. De link met Teeven was kortom snel gelegd. In eerste instantie kon ik zelfs de iTunes- en Amazon-downloadlinks van Blue Stahli niet vinden. Maar dat mag je onwennigheid aan die mp3-webwinkels noemen.
@Stonehead: Belachelijk om te stellen dat een band zelf verantwoordelijk is voor zijn bekendheid in de media. Dat klinkt bijna als ‘Hier heb je een kratje bier, draai je onze plaat.’
Laat ik het eerst beter citeren. Peter zei: “Teeven de schuld geven van de obscuriteit van een bandje? Wat een bullshit zeg. Die band moet gewoon beter zijn best doen. Downloadverbod heeft niks te maken met keuzes van een band of label.”
Celldweller en Blue Stahli hebben zich tot nu toe enkel op de VS gefocust, al zijn de releases van Celldweller wel breed digitaal verkrijgbaar. Die band (ook een eenmansproject, van ene Klayton) bestaat ook al jaren. Maar in Nederland leeft het niet. De band is hier hooguit bekend vanwege wat instrumentaal werk in tv-series en bijdragen aan de goochelshow van Criss Angel. Mensen ontdekken het dus ook alleen maar toevallig via illegale downloads of streamdiensten als YouTube, Spotify en Grooveshark. Of omdat mensen het vergelijken met Pendulum, een vergelijking die enigszins mankgaat maar ja: dat is toevallig het vergelijkbaar hardste wat WEL elk uur op MTV Brand New langskomt.
Atze was ook genuanceerder: “Als meneer Teeven de realiteit van het internet moet omarmen, dan jij toch zeker ook? De plaat is beschikbaar. Punt. Dat die band in jouw ogen niet genoeg aandacht krijgt is een ander verhaal, dat gaat om media. En daar kom je zelf om de hoek kijken. Jij als muziekliefhebber kunt zelf een vlammend stuk schrijven waarin je mij uitlegt waarom die plaat zo goed is.”
Ik weet hoeveel een recensie kan betekenen. Boekers, invloedrijke cd-luisteraars en andere recensenten baseren zich soms erop. Maar getalsmatig is het veel belangrijker dat een werk gewoon in zijn geheel ergens te beluisteren valt. Blue Stahli zegt het zelf op http://www.youtube.com/watch?v=rU_1UNuaoaA : “I survive by word of mouth.”
En dat kan niet met fragmenten van 30 seconden. Ik heb te doen met al die bandjes waar niemand naar linkt. Als je het werk van hobbyrecensenten net zo gaat criminaliseren als fervente Lady Gaga-downloaders (want dat is de ijzeren logica) houd je vooral nog de ‘grote’ recensies over. Maar goed, het zal wel niet zover komen.
Update met een vergelijkbare redenatie: volgens @wernerschlosser op Twitter is het nummer “Me & You” van Nero, dat toch echt grijsgedraaid is op 3FM en MTV Brand New en verkrijgbaar op iTunes, geflopt.
“Niet omdat ‘ie slecht was, niet vanwege te weinig radiosteun, maar omdat ‘ie niet is uitgebracht. Bijna geen enkel nummer komt nog fysiek uit. En het nummer is in Nederland niet actief in promotie geweest. (..) Populariteit hangt o.a. samen met bereik (aantal consumenten), draagvlak (aantal zenders) en duurzaamheid (lengte steunperiode). Hoeveel het verkocht is in iTunes, is niet openbaar. Maar “Me & You” heeft nauwelijks in de iTunes-lijst gestaan en scoort op de andere 2 criteria ook niet/laag.”
De Spotify link onder de review klopt alleen niet… en in tegenstelling tot mij zal Teeven niet even zelf zoeken op Spotify (als hij het al kent) naar aanleiding van deze review. 😉
Hier is een betere: http://open.spotify.com/album/6TLwCLl1k36KNlfovTOd1v
Op Twitter waren er aanzienlijk meer reacties dan hier lijkt. Peter en Atze vinden het de eigen verantwoordelijkheid van een band om zichtbaar te zijn in media en vinden de link met Teevens downloadverbod dus vergezocht. Mijn punt was echter dat de alternatieven niet gebruiksvriendelijk genoeg zijn (in elk geval niet gebruikersvriendelijker dan even µTorrent aanslingeren) – en dat je op deze manier het typische jonge publiek van een band als deze echt nog niet wél aan het betalen krijgt.
Over de muziek zelf: Blue Stahli maakt een kruising tussen Amerikaanse betonrock (Pain/Marilyn Manson) en Prodigy-achtige beats en is daarmee bij uitstek geschikt voor films en disco’s. Lekker eendimensionale effectjes met een flanger hier en daar, simpele gitaarriffs raggen onder gezongen/gegrunte slappe teksten, het stelt technisch niet zoveel voor, maar het hapt erg lekker weg, “Scrape” bijvoorbeeld. Typisch Amerikaanse stijl.
Blue Stahli zal waarschijnlijk veel minder interessant worden op de volgende albums en ballads moet Blue Stahli al helemaal niet blijven uitbrengen (“Throw Away” is niet zo erg als de titel doet vermoeden, maar wel cliché). Het lijkt me typisch zo’n artiest die productioneel alles op orde heeft en alles kan maken of remixen wat je wil, maar die het aan echt mooie eigen composities ontbreekt. Een andere Amerikaanse band die ik nog steeds wil bespreken hier is The Glitch Mob. Hun debuutplaat van vorig jaar is indrukwekkender dan dit, maar qua makkelijk scoren doet Blue Stahli het weer beter. De link met Teeven was kortom snel gelegd. In eerste instantie kon ik zelfs de iTunes- en Amazon-downloadlinks van Blue Stahli niet vinden. Maar dat mag je onwennigheid aan die mp3-webwinkels noemen.
@Stonehead: Belachelijk om te stellen dat een band zelf verantwoordelijk is voor zijn bekendheid in de media. Dat klinkt bijna als ‘Hier heb je een kratje bier, draai je onze plaat.’
Laat ik het eerst beter citeren. Peter zei: “Teeven de schuld geven van de obscuriteit van een bandje? Wat een bullshit zeg. Die band moet gewoon beter zijn best doen. Downloadverbod heeft niks te maken met keuzes van een band of label.”
Celldweller en Blue Stahli hebben zich tot nu toe enkel op de VS gefocust, al zijn de releases van Celldweller wel breed digitaal verkrijgbaar. Die band (ook een eenmansproject, van ene Klayton) bestaat ook al jaren. Maar in Nederland leeft het niet. De band is hier hooguit bekend vanwege wat instrumentaal werk in tv-series en bijdragen aan de goochelshow van Criss Angel. Mensen ontdekken het dus ook alleen maar toevallig via illegale downloads of streamdiensten als YouTube, Spotify en Grooveshark. Of omdat mensen het vergelijken met Pendulum, een vergelijking die enigszins mankgaat maar ja: dat is toevallig het vergelijkbaar hardste wat WEL elk uur op MTV Brand New langskomt.
Atze was ook genuanceerder: “Als meneer Teeven de realiteit van het internet moet omarmen, dan jij toch zeker ook? De plaat is beschikbaar. Punt. Dat die band in jouw ogen niet genoeg aandacht krijgt is een ander verhaal, dat gaat om media. En daar kom je zelf om de hoek kijken. Jij als muziekliefhebber kunt zelf een vlammend stuk schrijven waarin je mij uitlegt waarom die plaat zo goed is.”
Ik weet hoeveel een recensie kan betekenen. Boekers, invloedrijke cd-luisteraars en andere recensenten baseren zich soms erop. Maar getalsmatig is het veel belangrijker dat een werk gewoon in zijn geheel ergens te beluisteren valt. Blue Stahli zegt het zelf op http://www.youtube.com/watch?v=rU_1UNuaoaA : “I survive by word of mouth.”
En dat kan niet met fragmenten van 30 seconden. Ik heb te doen met al die bandjes waar niemand naar linkt. Als je het werk van hobbyrecensenten net zo gaat criminaliseren als fervente Lady Gaga-downloaders (want dat is de ijzeren logica) houd je vooral nog de ‘grote’ recensies over. Maar goed, het zal wel niet zover komen.
Update met een vergelijkbare redenatie: volgens @wernerschlosser op Twitter is het nummer “Me & You” van Nero, dat toch echt grijsgedraaid is op 3FM en MTV Brand New en verkrijgbaar op iTunes, geflopt.
“Niet omdat ‘ie slecht was, niet vanwege te weinig radiosteun, maar omdat ‘ie niet is uitgebracht. Bijna geen enkel nummer komt nog fysiek uit. En het nummer is in Nederland niet actief in promotie geweest. (..) Populariteit hangt o.a. samen met bereik (aantal consumenten), draagvlak (aantal zenders) en duurzaamheid (lengte steunperiode). Hoeveel het verkocht is in iTunes, is niet openbaar. Maar “Me & You” heeft nauwelijks in de iTunes-lijst gestaan en scoort op de andere 2 criteria ook niet/laag.”
Blue Stahli doet een Sabotage-remix.
http://soundcloud.com/bluestahli/beastie-boys-sabotage-blue