Kijk, als je demo zo goed is, dat een gerenommeerde muzieksite als The Quietus besluit om een platenlabel op te richten om de plaat uit te brengen, dan leg je de lat meteen hoog. En weet je dat het met de promotie van je muziek wel goed zit. De geschiedenis van East India Youth is sowieso wel een aparte. De indieband van William Doyle hief zich op en Doyle realiseerde zich dat hij via de elektronica lekker thuis verder kon pielen, zonder bandmaten. En dat deed hij dus. Het resultaat, de EP Hostel, mocht er inderdaad zijn. En met de eerste langspeler Total Strife Forever wordt het alleen maar beter. De kunst van het schrijven van goede nummers is Doyle niet verleerd en ook het bespelen van andere instrumenten dan de toetsen ook niet. Het geeft Total Strife Forever een diepgang die je niet vaak hoort in de indietronica. Mooi opgebouwde instrumentale nummers, van een post-rockkwaliteit tot en met prachtig gezongen haast poppy nummers. Dit maakt dat East India Youth klinkt als This Postal Service, die los gaan op het instrumentarium van Fuck Buttons. In de verte lijkt de stem van Doyle ook wel wat op die van Benjamin Gibbard. En dat doet Doyle allemaal in zijn eentje. Total Strife Forever is nog maar net uit en je vraagt je nu al af, wat moet hier nog nakomen? Niet te lang overigens, want we drukken eerst Total Strife Forever nog op de replay. Geniale plaat!
mij=Stolen
4 reacties