Met enige verbazing keek ik hoe Jelle Schrooten twee jaar geleden opeens opdook in het programma waarin Di-rect zocht naar een nieuwe zanger. Face Tomorrow lag blijkbaar op zijn gat, mede door het vertrek van gitarist Marc Nolte en het in mijn ogen mindere album In The Dark. Zuur vond ik dan ook de reactie van Di-rect toen Jelle aankondigde toch Face Tomorrow nog een kans te geven en dat hij zich zou terug trekken uit het programma. Jelle zou het programma alleen maar gebruikt hebben om naamsbekendheid aan zijn eigen bandje te kunnen geven. Onzin natuurlijk, want Face Tomorrow heeft zo’n beetje elk festival platgespeeld en is allang niet meer onbekend. Ik ben overigens blij dat ze een doorstart hebben gemaakt want met hun nieuwe album Face Tomorrow doen ze weer een stapje terug en rocken ze op de eerste paar nummers weer als vanouds de pan uit. En daarmee is ook het grote geluid weer terug waarin ze zo heerlijk grossierden op The Closer You Get. Parel op dit nieuwe schijfje is echter “Snakes And Ladders”, waarin het subtiele akoestische gitaarspel en de galm op Jelle’s stem me meteen deden denken aan Radioheads “Exit Music (For A Film)”. Een tweede hoogtepunt is er in het instrumentale “Dead End”, dat niet had misstaan als filmscore bij de prachtige beelden van de film The American van Anton Corbijn. Hiermee tonen de heren aan dat ze een mooie balans hebben gevonden tussen hun hardere werk uit hun prille begintijd en de wat rustigere aanpak van de voorganger. Ook is dit album van een productioneel hoog niveau. Jochem Jacobs (bekend van Textures) zorgt ervoor dat het grootse gitaargeluid lekker functioneel voor de liedjes is.Hiermee overklast dit album met gemak de laatste plaat van Di-rect, die ook koos voor een groots geluid. Daarmee bewijst Jelle toch vooral dat hij toentertijd de juiste keuze maakte. En dat zijn deelname aan dat programma van Di-rect geen marketingtruc was, want ook op eigen houtje zou deze Face Tomorrow-plaat hoge ogen moeten gooien.
mij=Redfield
4 reacties