Aafke Romeijn – CHIN. IND. SPEC. REST.

‘Geen liedje zonder dreiging en geen album zonder moord’, zingt ze. Aafke Romeijn heeft zowaar een Nederlandstalige tweede plaat gemaakt. Maar hier dus geen poezelige kleinkunst, hier geen meezingers, hier geen “kleine liedjes”, en al zeker geen Hollandse kost. Het nummer “Kalashnikov”, waar bovengenoemde zin uitkomt, heeft bijna net zo’n schokkende tekst als pakweg Eminems classic “Stan”. Het hakt er flink in, en daardoor maken de eropvolgende ingetogen nummers ook veel meer indruk. De andere twee hoogtepunten zijn “Vrijdag”, nog zo’n tekstuele instant-weerhaak die desalniettemin even ongrijpbaar is als de QR-codes in het tekstboekje, en het vernietigend mooie “A12”. Men zegt wel eens dat muzikale schoonheid voortkomt uit ellende, nou, hiervoor moet je diep gaan. Ik moet nog zien dat Roosbeef zoiets uitbrengt, en er is niet eens de virtuositeit van een Vika voor nodig. “A12” is een pianonummer dat Romeijn in haar eentje zingt, zoals ze ook al deed op het vurige Stella Must Die, haar eerste plaat. Een groot deel van CHIN. IND. SPEC. REST is daarentegen voor het eerst met twee bandleden opgenomen. Het resultaat daarvan is wat wisselender. De leuke nummers “Bint” en “Voorbeeldfunctie” zijn geslaagde odes aan de altijd werkende leraar (m/v). “Bint” en “Karakter” heeft Romeijn – zelf lerares Nederlands – uiteraard niet toevallig naar Bordewijk vernoemd. Ook de diepe synthesizerbas in “A2” – naar een snelweg vernoemd ‘omdat je als artiest tijdens een tour toch een relatie met snelwegen krijgt’ – is een geslaagde verdieping van haar geluid. De vocoder-effecten in “Breng Me Drank, Ik Ben Boos” en “Verdwijn” zijn daarentegen waarschijnlijk cooler om te maken dan dat ze klinken. Wat mij betreft had Aafke Romeijn naast Eefje de Visser in het tijdschrift Glamour moeten staan, dat deze maand “100 inspirerende vrouwen” interviewde. Aafke verlegt daadwerkelijk grenzen. Geen restaurant voor nodig. Word fan voordat ze haar hiphopplaat uitbrengt!

mij=Eigen beheer