Misschien ligt het aan mij, maar met een naam als The Chimney verwacht ik een band die de pannen van het dak speelt. Ronkende rock, die je overdondert. Zo klinkt hun EP The One helaas niet. De vier Zeeuwen maken net iets te brave pop/rock. In Zeeland en omstreken heeft de band naar het schijnt flink wat talentenjachten gewonnen. Misschien dat het op het podium meer knalt. Ik vind de songs zoals de band ze opgenomen heeft voor deze EP behoorlijk kleurloos. Als ze duidelijker gebruik gaan maken synthesizers zoals in “Be Yourself”, dan komt er wel wat meer kleur op de wangen. De dreinende synths in het intro van dat nummer en de cheesy variant verderop in de song vallen in positieve zin op. Ik zou als ik The Chimney was het geluid van die song gebruiken om mijn repertoire verder op te bouwen.
Life’s Too Short For Us heeft wat dat betreft een veel duidelijker klank. De band speelde al in het voorprogramma van Only Seven Left en maakt net wat meer punkpop dan deze op het moment zo succesvolle band uit het midden van het land. Grappig is dat een deel van de bandleden van Life’s Too Short ook in de hardcoreband So Called Celeste speelt. Die gaan een flink stuk harder tekeer als de bijna pretentieloze punkrock die je op hun debuut-EP Here Goes Nothing voorgeschoteld krijgt. Van mij hadden ze wel net wat meer kloten aan hun songs mogen geven, daar had de band niet eens zulke hele gekke sprongen voor hoeven te maken. De basis van de songs is namelijk prima, ook al is zo ongeveer alles wat de band hier laat horen al eens eerder gedaan. En ook beter. Het mag echter de pret niet drukken voor de kids die altijd nog wel een bandje erbij willen om lekker de songs mee te kunnen blèren bij optredens. Daarvoor zijn de songs op Here Goes Nothing dan ook uitermate geschikt.
Met Vitamin14 zing je ook binnen een vloek en een zucht mee. Maar deze band uit de omgeving Deventer en Arnhem tapt op hun cd Homegrown Minerals uit een heel ander vaatje: funk & fun. De band heeft heel erg goed geluisterd naar wat ik in de jaren negentig geweldig vond: Faith No More/Mr.Bungle, Red Hot Chili Peppers en Primus. Dat zou je kunnen doen verwachten dat de songs enigszins gedateerd zouden klinken. Dat valt gelukkig mee. De EP telt vijf cartooneske tracks die lekker pittig je speakers uitknallen. Met spetterende funky bas als basis trekt de band lekker strak van leer met “Pedestal” alsof er nooit een “Frizzle Fry” bestaan heeft. Ik vergeef het ze, want “Pedestal” is gewoon een ijzersterke track. Na die openingswervelwind gaat het gas iets terug in “My Skeleton” om in “Conclusion” weer vol open te gaan. Wat een heerlijke doldrieste track is dat! Dat de band ook wat meer kan freewheelen laten ze horen in het jazzy intermezzo van ” Back To The Zero”. Als ik Primus was wist ik wel wat ik als opwarmer inhuurde bij mijn komende twee gigs in Nederland: Vitamin14.
mij=Eigen Beheer
4 reacties