Grown Unknown is Lia Ices‘ tweede plaat, maar haar eerste op het eigenzinnige Jagjaguwar-label (Cave Singers, GAYNGS, Black Mountain, Wolf People). Eigenzinnig is haar muziek maar deels, want Grown Unknown is in de eerste plaats een album vol met grillige, maar mooie popliedjes van een vrouw met een dijk van een stem. Die stem gromt en stuwt soms venijnig, en is soms hemels mooi. Ices heeft haar belangrijkste instrument indrukwekkend onder controle. De manier waarop ze haar stem vaak om een ongrijpbare melodie heen laat kronkelen doet vaak denken aan Joni Mitchell. De meer meditatieve momenten van de plaat herinneren aan Sinead O’Connor en Kate Bush. Maar er is nog een ander sleutelelement in de muziek van Ices, en dat is haar experimenteerdrift. De plaat wordt geopend door een kwartet wonderschone maar schuchtere popliedjes die de schroom steeds meer van zich afgooien. Het daarop volgende titelnummer barst vervolgens van de mooie percussiewisselingen en vocale stemmingmakerij. Deze ontketening doet de plaat bijzonder goed, want nog vier wiegende pianoliedjes waren – hoe indrukwekkend ook – een flinke stap richting de eenheidsworst geweest. Nu laat Ices zien dat zij, soepel zwierend tussen experiment en pop, een aanwinst voor de Jagjaguwar-stal is.
mij=Jagjaguwar / Konkurrent
Fijne recentie.
Heb vandaag een keer of vier naar dit album geluisterd en hij is het aanraden waard! Als ik van de week bij de Plato ben schaf ik hem aan. 🙂
Fijne recentie.
Heb vandaag een keer of vier naar dit album geluisterd en hij is het aanraden waard! Als ik van de week bij de Plato ben schaf ik hem aan. 🙂
Beetje wazig clip bij Lia Ices’ Grown Unknown: http://www.youtube.com/watch?v=3DCnK0iHhAs