Het is al tien jaar geleden dat ik Distorted Lullabies, de debuut-cd van Ours uit een opruimingsbak bij de Free Record Shop oppikte. Ik meen doordat in mijn achterhoofd een positieve recensie uit de Oor ronddoolde. Ik zat in die tijd nogal in hoek van de Musen, Radioheads en Jeff Buckleys van deze wereld en het melodrama van de band rond zanger Jimmy Gnecco sloot daar prima op aan. Ours bestaat nog steeds, maar op de een of andere manier heb ik de latere cd’s van de band gemist. En de eerlijkheid gebied mij te bekennen dat ik de debuut-cd van de band ook zeker een jaar of vijf niet meer gedraaid heb, maar nu weer uit de kast gehaald heb omdat frontman Jimmy Gnecco debuteert met zijn solo-cd The Heart. Deze kent een akoestische insteek en dat gaat me na een paar songs toch wel ietwat irriteren. In het openingsnummer “Rest My Soul” denk ik nog: die Gnecco kan nog steeds heel mooi zingen. In het tweede nummer (dat ook al met een Oeeh-hooe-hooe zin begint) het Radioheadesque “Light On The Grave” hoop ik al dat ‘ie een stapje extra gaat doen en de akoestische ban doorbreekt. Dat gebeurt dus helaas niet. Wat wel blijft is de dikke melancholische sluier over de songs en dan wordt zestig minuten wel een lange zit voor mij. Gelukkig zijn er songs als het bijna maniakale titelnummer die voor een beetje afwisseling zorgen. Maar ook daar hoop ik tevergeefs dat Gnecco even goed los gaat. Al stort hij wel op bewonderenswaardige wijze zijn hart uit. Wat dat betreft lijkt hij misschien wel meer dan ‘em lief is op Jeff Buckley met wie hij bevriend was vlak voor diens dood. Maar die vind ik toch echt wel een flink stuk beter.
mij=Bright Arena / Ada / Rough Trade
2 reacties