En ja hoor! Is het de hele dag droog, begint het op het moment van we “Noar Stad (Tingelingelinge)” moeten, weer te regenen. Het zal ook eens niet. Groningen is ons wat dat betreft niet goed gezind. En aan het eind van de avond waren ook de eierballen al op! Gelukkig waren er tussendoor wel allerlei bandjes te zien, van dubieus tot heel erg goed. Zeg maar, datgene wat een festival in het algemeen en Eurosonic in het algemeen zo bijzonder maakt. Het verslag van de Eurosonic-vrijdag!
Eurosonic is vooral een kwestie van plannen. Er staan een dikke 250 bandjes in meer dan 20 locaties. En die liggen niet allemaal dichtbij elkaar. Sommige zalen komen gewoon niet aan bod, omdat ze te ver weg liggen. Simplon is zo’n zaal. In zwaar weer helaas. Simplon ligt op zo’n plek waar je eigenlijk alleen aan het begin of het eind van de avond gaat kijken, omdat heen en weer lopen teveel tijd kost. Het Engelse East India Youth staat gelukkig aan het begin van de avond in Simplon. East India Youth, William Boyle voor zijn moeder, is snel rijzende in zijn thuisland, heeft net zijn eerste plaat uit, die overal lovende recensies krijgt. En terecht. U moet bij East India Youth denken aan Benjamin Gibbard, die met zijn This Postal Service-maten een showtje geeft op de apparatuur van Fuck Buttons. Boyle’s stem heeft in de verte ook wel iets weg van die van Gibbard. Maar de mix van stijlen is volledig eigen bij East India Youth. Boyle bast, tussen het bedienen van de elektronica door en weet in de beperkte ruimte achter de mixtafel ook nog een aardig dansje weg te geven. Al is de muziek van East India Youth, net zoals die van Fuck Buttons, niet direct gericht op de dance. Spraakzaam is hij niet, maar East India Youth zet een puik optreden neer!
mij=Door: Gr.R. Foto’s: Storm
De heren van His Electro Blue Voice, uit Italië, zijn ook niet erg spraakzaam. Sterker nog, na een nummer of vijf, zes besluit het publiek niet eens meer te klappen. De zanger bedankt toch niet en de band dendert maar door, zonder rust tussen nummers. Hiermee wordt het een genadeloze noisepunkshow, met het euvel dat dat op de duur wat eentonig wordt. Tenzij u graag headbangt op het geluid van een langsrazende trein. De drummer die constant kauwt op een lollie is een geinige gimmick. Nee, dan is het bij Kat Frankie, uit Duitsland, wel anders. De elektropop van deze in Berlijn woonachtige Australische – denkt u aan een Feist – is beslist alleraardigst, maar het wordt echt leuk als de gitariste een minimalistische cello erbij pakt en het optreden wat akoestischer wordt. Verandering van spijs doet overduidelijk eten.
Bij sommige acts straalt het van grote afstand er al vanaf. Bij het Hongaarse Anna and the Barbies bijvoorbeeld. Theatrale zangeres, hoog op de hakken, dik in de veren en een matige band, die wat obligate rockdeuntjes speelt. Dat kan dus zó naar het Eurovisie Songfestival. Anna komt op met een roze gasmasker waarin ze bijna de moord steekt, maar naar eigen zeggen is ze bereid om voor ons op het podium te sterven. Nah, dat hoeft niet, zo slecht is het nu ook weer niet.
Minder theatraal is het Engelse The Mispers. Op zanger Jack na dan. Want die heeft het hele podium nodig en heeft een nogal wat aparte zangstijl, die zo af en toe wat aan een geit doet denken! Die Jack kan aardig mekkeren. Wat overigens geen negatieve kwalificatie is. Het past wel bij de muziek van The Mispers. Omdat we Groningen zijn, noemen we ze een Engelse Town of Saints. Alleen hebben ze twee man extra in de band. Maar de violiste is present. Een heel aangenaam optreden.
En dan een ergerlijk fenomeen. Op weg naar Bent van Looy in Der AA-Kerk komen in de wachtrij terecht. De kerk heeft op zich een aardige capaciteit, maar door de slechte zichtlijnen slechts een beperkte capaciteit voor het podium. Maar als we ons eindelijk naar binnen hebben hebben lopen wringen, blijkt een groot deel van de kerk te zijn gevuld met netwerkende delegates en andere festivalgangers, die geen enkel oog en oor hebben voor Bent van Looy. Ga dan in een kroeg zitten, zou ik zeggen. Bent van Looy is van Das Pop-faam, hij heeft onlangs een soloplaat opgenomen met Jason Falkner. Vlaming Van Looy converseert in het Engels en hij converseert veel. Hij kan, naar eigen zeggen, geen nummer beginnen, zonder een uitgebreide uitleg.
Hij speelt alleen, over het algemeen op de vleugel, maar hij heeft het orgeltje meegenomen, dat hij op negenjarige leeftijd van zijn vader kreeg. Bij tijd en wijle heeft het optreden van Bent Van Looy wel wat weg van een Marc Almond-(solo)show en dat zijn niet de slechtste associaties. De cover van Michael Jackson’s “Human Nature”, een van de nummers waarom hij de muziek ingegaan is, is een fijn toetje. Nee, dan kan de elektropunk van het Franse Cheveu geen groter contrast zijn. De band maakt muziek die uitermate geschikt is als soundtrack van een sci-fi horrorfilm, waarin de kalende, net iets te dikke gitarist een uitstekende hoofdrol als slasher neer kan zetten.
En dan de vraag van de avond: zijn er in Luxemburg flatgebouwen van 22 verdiepingen hoog? Want zanger Aaron Ahrends heeft de avond voor het optreden op Eurosonic zijn laptop uit het raam gekeild, vanwege niet functioneren. En hij woont 22 hoog. Heel even sloeg de paniek toe, dat moment dat je de laptop loslaat en denkt, wat doe ik nou, maar de laptop van zijn vriendin kon als vervanging dienen. Daardoor kon het optreden van Say Yes Dog toch doorgaan. Fijne electropop die vooral de dames de voetjes van de vloer doet laten gaan. Bassist Paul heeft een puike vioolbas en hoewel de beat vooral uit doosje komt, zorgt percussionist Paul voor een fijne live-feel.
Soms maakt alleen de naam al een hoop duidelijk. Bij The Vintage Caravan uit IJsland bijvoorbeeld. Dat zal geen elektropop of drumm’n bass wezen. En dat klopt! De heren van The Vintage Caravan hebben na de midden jaren zeventig geen nieuwe bandjes meer geluisterd. Op Kyuss na wellicht. Ze hebben enkel vinyl in de platenkast staan en stoffen het begrip powertrio op de juiste wijze af. Wat een kabaal! Cream als voorbeeld, Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath als invloeden. Zwaaien met die haren en kabaalhol Vera lust er wel pap van. Want nieuw is niet altijd beter immers!
En dan is het even zoeken naar de volgende band. Een aantal zaaltjes is al klaar en bij de zaaltjes die tot laat doorprogrammeren staan lange lange rijen. Maar bij Shadrak kunnen we naar binnen en in afwachting van Chuckamuck luisteren we even naar de nederhiphop van Rum & Skunk. Het enthousiasme is goed, de band zal deze avond altijd blijven herinneren, al gaat hij onze namen vergeten, maar echt beklijven willen de teksten nog niet. Soort van Nick en Simon-rap.
Enthousiast zijn ook de vier Berlijners van Chuckamuck. Wat heet: jonge gastjes voor wie de lol in muziek nog voorop staat. Kinder Country noemen ze de muziek die ze maken. Garagerock mag ook. Zanger Oska Walt komt op zonder broek en gitarist Lorenz O’Tool is een theedoekarabier. Ze zingen in het huis en doen in alles denken aan de beginplaten van fameuze Duitse voorgangers als Tocotronic en Sportfreunde Stiller. Zo af en toe een lekker moppie surf ertussen en voor de rest alleen chaos! Ze duiken vanaf het begin ook direct het publiek in. De band wil zó graag optreden dat ze zich aanbieden voor feesten, partijen en bruiloften. Het is dat ik niet ga trouwen, anders hadden ze er gestaan. Mits Joska een broek aan trekt.
Waarmee de vrijdag van Eurosonic langzaam maar zeker tot een einde komt. Alhoewel, langzaam? Als we gaan, dan gaan we met een knal, moeten de heren van het Oostenrijkse Fuckhead gedacht hebben. Industrieel Totaal Theater maken de heren. Ze komen onder woeste klanken op, met een zelfgemaakte papieren koeienhoed en draaien de eerste vijf minuten alleen maar rondjes in het publiek. Vervolgens wordt er een indrukwekkende performance neergezet onder begeleiding van industrial-rave-klanken. Ogen en oren kom je te kort. Vooral oren, want het is loeihard. Nauwelijks te beschrijven en amper te geloven als je er niet bij was. Checkt u vooral de foto’s hier op File Under, maar niet in bijzijn van minderjarige kinderen. En gaat u de volgende keer zelf. Drinken we een biertje bij Fuckhead op de epische show.
Moe keren we huiswaarts. Gelukkig is het droog. En onderweg trekken we de conclusie dat, ondanks het epische slot, we wel eens een betere Eurosonic meegemaakt hebben. Dat kan zijn omdat we de verkeerde route namen of omdat het aanbod dit jaar wat minder was. Wat wel opviel is de toename van Nederlandse bands op Eurosonic. Terwijl we nog een avondje Noorderslag voor de boeg hebben. Desalniettemin hebben we ons weer uitstekend vermaakt. Want er gaat inderdaad niet zo heel veel boven Groningen…
4 reacties