Je adoreert ze of je haat ze uit de grond van je hart. Bij White Lies lijkt er geen middenweg te zijn. Werden ze na hun debuutalbum al uitgemaakt voor Editors Lite, de kritiek is ook bij deze opvolger Ritual niet van de lucht. Muzieksite The Quietus was bij het debuut al niet bijster positief (‘White Lies are this country’s unnecessary answer to the pompous and bloated guff of The Killers’), maar in de recensie van Ritual maken ze het helemaal bont: ‘I don’t care if they really, really mean it, and if you buy it for any member of your family you are both demonstrating that you have no respect for them and contributing to the decline of civilization.’ Dergelijke kritiek maakt natuurlijk nieuwsgierig en ik was dan ook benieuwd of Ritual inderdaad bijdraagt aan het verval van onze beschaving. Opener “Is Love” in ieder geval niet, het is een prachtig nummer waarbij, overigens net als op alle andere tracks, een prominente rol is weggelegd voor synthesizers. Volgens de band zelf is Ritual een stuk donkerder en deprimerender dan het debuutalbum, maar wat vooral opvalt is dat White Lies afgezien van het grote gebaar ook ruimte heeft ingelast voor ingetogener werk, zoals de bijzonder fraaie afsluiter “Come Down”. Mocht je een naast familielid hebben met een voorliefde voor muziek uit de late jaren tachtig, dan is dit een album dat je zonder enige schroom cadeau kunt geven. Laat The Quietus maar lullen.
mij=Fiction / Universal
4 reacties