Aan de namen van de muzikanten die meewerken aan dit album zal het niet liggen: het is een mooie mix van hippe (Aaron Funk a.k.a. Venetian Snares voor de mastering), ultra-hippe (Stella Mozgawa van Warpaint), ooit wereldberoemde (John Taylor van Duran Duran) en zeer getalenteerde (John Frusciante) muzikanten die Nicole Turley hielpen. Want Swahili Blonde is in feite de nom de plume waarachter multi-instrumentaliste Nicole Turley zich verbergt. De zeven tracks op dit album zijn – aldus het persbericht – ontstaan na uitgebreide jams, die zonder veel instrumentbeheersing zijn uitgevoerd. Alsof Swahili Blonde zich wil indekken voor kritiek. Dat valt dan weer tegen van een dame die zo eigenwijs klinkt. Vijf van de nummers zijn van haar eigen hand, eentje schreef ze samen met John Taylor en John Frusciante en eentje is een cover van David Bowie, ‘Red Money’. Maar wat alle tracks gelijk hebben is dat het jammen erin doorklinkt. Lange funkjams, gebaseerd op New Yorkse no-wave, bizarre ritmes en een vrijwel constante associatie met The Slits. Hoogtepunt is de track die het meest gestructureerd klinkt en wellicht daardoor ook tot single en videoclip is gebombardeerd: “Le Mampatee”. Intrigerende, maar soms net iets te stuurloze plaat.
mij=Cargo / Suburban
4 reacties