John Watts – Morethanmusic

Lijstjes, Nick Hornby beschreef het al erg goed in High Fidelity, zijn van wezenlijk belang voor elke muziekliefhebber. Verzin het en we maken er een lijstje met nummers bij. Met als ultimo natuurlijk het steeds wisselende lijstje met de beste platen aller tijden. In die van mij staat maar een plek vast: de eerste. Dat is namelijk “Marliese” van Fischer Z. Kort, heftig, een puike riff en een harde tekst over een ex-vriendin die vanuit John Watts‘ tenen lijkt te komen. Heerlijk. De eerste drie platen van Fischer Z heb ik stuk gedraaid en ook het eerste solowerk heeft veelvuldig onder de naald gelegen. Maar allengs begon mijn interesse in Watts te verflauwen, wellicht ook omdat ik zijn muziek steeds flauwer begon te vinden. Een ongeïnspireerd optreden en een dito interview was het laatste dat ik nodig had om Watts als vergane glorie af te doen. Met uitzondering van de eerste drie Fischer Z-platen natuurlijk. Watts trok zich daar helemaal niks van aan, terecht natuurlijk, en ging gewoon door. Deels omdat hij niet anders kan. En zodoende keek ik toch even nieuwsgierig op toen Morethanmusic in mijn bus viel. Niet geheel ten onrechte, want Morethanmusic is een bijzonder fijne plaat geworden. Niet het bedaagde van het laatste werk, maar een fijne uptempo, rijk gearrangeerde plaat. Waarop het lijkt dat Watts ineens weer beter is gaan zingen en de hoge noten weer haalbaar lijken. Een plaat waar ik vrolijk van word. Geen wereldschokkende plaat, geen plaat die veel jaarlijstjes gaat halen, maar gewoon een fijne plaat. En als ik naar mijn jaarlijstje van 2010 kijk, waren er daar dit jaar eigenlijk veel te weinig van…

mij=Smarten Up / Rough Trade