Ik verliet ooit eens bedwelmd en verward een concert van de Engelse band 65daysofstatic. Wat had ik nu toch allemaal gehoord? Dat lag niet (alleen) aan de nodige alcohol, maar ik dacht meer met een pure post-rock band te maken te hebben en dan is het wat vreemd om je bij sommige nummers ineens in de nachtelijke uurtjes van de Bravo-tent op Lowlands te wanen. Die hypnotiserende en stuiterende elektronische dancebeats kwamen van het aankomende We Were Exploding Anyway, dat uiteindelijk een ijkpunt bleek in de categorie ‘post-rock versus elektronische dancebeats’. Hierna kwam de Silent Running-soundtrack en dat lijkt ook van invloed op het nieuwe, zesde album, Wild Light, dat veel meer teruggrijpt naar sfeer en ingehouden post-rock. In dit boeiende interview laat de band weten dat het ze niet meer uitmaakten wat ze deden en dat het nieuwe album volledig was gemaakt zoals ze het wilden maken. Dat zou altijd het uitgangspunt moeten zijn vind ik. Maar goed. Wild Light is dus minder wild, al horen we op “Prisms” nog wel die (licht) beukende beats en synths en knettert “Blackspots” ook nog aardig door met een flinke klodder elektronica. De boventoon wordt echter gevoerd door ingehouden sfeer. Het Mogwai-achtige en pompeuze “Heat Death Infinity Splitter” en “Safe Passage” zijn dik aangezet tot een soort industrial post-rockdikte, “The Undertow” is sereen met mooi pianowerk maar ook wat schetsmatig, “Taipei” is mooi opgebouwd en gelaagd en “Unmake The Wild Light” bevat een fijn stukje emotie. “Sleepwalk City” begint met het uptempo basspel aangevuld met schurende gitaren en eindigt in boeiende klanktapijten. Jammer dat er soms wat te lang aangehouden herhalingen zijn in het thema en dat er hier en daar geen coherent geheel wordt gevonden. Het drijft soms verschillende kanten op, maar dat is tevens de kracht van de band. 65daysofstatic blijft uiteindelijk gewoon boeien.
mij=Superball
4 reacties