De regen valt gestaag in Groningen als we onze polsbandjes ophalen. Dat is wel eens anders geweest. Want volgens de kranten is het vandaag 26 graden warmer dan vorig jaar. Toch prefereren we de kou, want daar word je niet zo nat van en daarmee wisselt iedereen toch wat vaker van zaal, zodat je ook makkelijker ergens binnenkomt. Maar dat zal toch altijd een euvel blijven van Eurosonic, de Rijen. Maar niet getreurd, want uiteindelijk zijn er zaaltjes en bandjes genoeg.
mij=Door: Gr.R. Foto’s: Storm
De avond opent in het Grand Theater, waar het al meteen verrassend druk is. In de grote zaal opent het Belgische Float Fall. Die band valt meteen op, omdat Rozanne Descheemaeker zo af en toe de hoorn erbij pakt. Geen instrument dat je dagelijks ziet op het podium. Sterker nog, het is de eerste keer dat we dit instrument op Eurosonic zien. Rozanne bedient verder de elektronica, terwijl partner in crime Ruben Leveber gitaar speelt. Dat geeft de indiepop van Float Fall een net iets spannender randje. De Belgen converseren in het Engels en er zitten ook wel wat britpopinvloeden in de muziek. Het is in ieder geval een geslaagde opening van de avond.
In de bovenzaal van het Grand Theater opent Alice Boman. De Zweedse opent in haar eentje op de upright piano, maar krijgt later assistentie van een drummer. Dat maakt haar Zweedse zuchtmeisjespop iets dynamischer. In ieder geval is haar lichtshow bijzonder, want ieder nummer heeft zijn eigen specifieke kleur. Ook het Oostenrijkse Hella Comet wordt aangevoerd door een vrouw, maar daarmee houden alle vergelijkingen wel op. Hella Comet brengt een nieuwe visie op het bijna versleten postrock. Ze voegen een vleugje Sonic Youth toe aan de muziek en bij tijd en wijle, vooral bij de dubbele riffs van de beide gitaristen, een snufje seventiesrock. Het geheel klinkt in ieder geval origineel. Frontvrouw en bassiste Lea Sonnek speelt op blote voeten is weinig communicatief. Sterker nog, ze staat vooral met de rug naar het zaal, als de microfoon niet nodig is. Maar ze gilt goed en dat geeft een fijne extra dimensie aan de muziek.
Bij binnenkomst bij Daithí in De Spieghel komt er een vol geluid van het podium. Even dus naar voren lopen om te kijken met hoeveel man de band op het podium staat. Alleen dus. Want Diathí O Dronai, zoals hij officieel heet, doet alles zelf. Maar dan wel op een bijzondere manier. Want Diathí is een DJ, met een elektronicafascinatie, die viool speelt over zijn muziek! Dat levert een bijzondere combinatie op. Oude klanken over nieuwe beats, die de danslust opwekken, ook bij Diathí want de man staat geen seconde stil op het podium.
In Het Pakhuys begint ondertussen Freesonic, het gratis festival waar (Nederlandse) bandjes de kans krijgen, om zich, buiten Eurosonic en Noorderslag om, te bewijzen. En niet alleen beginnende bandjes, want Zea is een redelijk gevestigde naam natuurlijk. Zea, Arnoud De Boer, vraagt aan het publiek of hij alvast mag beginnen en als we te lang achterin blijven staan, komt hij naar ons toe. De band komt uit een doosje, zijn pinguindansje is schattig en de aankondigingen in het Engels, Zea hoopt nog steeds op een internationale doorbraak, zijn aandoenlijk. Leuk optreden!
Het hoost nog steeds in Groningen, dus dat betekent diegenen die zich een zaal hebben kunnen binnenvechten, ook binnen blijven. Dat betekent dat de rest in de rij voor de deur staat. Bijvoorbeeld bij Vera waar de naam en faam van Embers en Royal Blood hen reeds vooruit gesneld zijn. Omdat de wachttijd buiten langer is dan de duur van het optreden besluiten we naar Drenge te gaan, in de Spiegeltent op de Vismarkt. Drenge is de band van de Loveless, Rory en Eoin. Eoin speelt gitaar en Rory dondert op de drums. Meer bandleden zijn er niet, dus u heeft al een idee van het genre. Inderdaad, tweemans-bluesrock met een stonerinslag. De gitaar is gedrenkt [ha-ha, red.] in de effecten en in het genre is het geheel niet slecht, maar echt beklijven doet het niet. Een leuk festivalbandje, zullen we maar zeggen.
In het Grand Theater is het ondertussen ramvol bij Hozier. Wat één hitje op 3FM al niet kan doen. Bij binnenkomst staat de Ier Andrew Hozier-Byrne alleen op het podium, met zijn elektrische gitaar, maar uiteindelijk eindigt hij met een volle band, inclusief twee zangeressen en een cellist. Als hij alleen is, valt het allemaal nog wel te behappen, maar met band is het al snel te glad en vooral als de hit “Take Me To Church” wordt ingezet krijg ik nare James Blunt-associaties.
Snel door naar het andere uiterste van het muzikale spectrum. Want dat is waar het zeer moeilijk googlebare T-Shit opereert. T-Shit, uit focusland Oostenrijk, improviseert over postrockritmes. Er zit een vleugje jazz aan de muziek, vooral als de ritmes niet meer mee te tellen zijn. De heren, spelend op gitaar, staande bas en drums, weten geluiden uit hun instrumenten te halen die u niet voor mogelijk had gehouden. Ook een staande bas blijkt een prima slaginstrument, als u slaat met de strijkstok en dat overstuurt middels de wahwah. Denkt u aan een dwarsdoorsnee tussen Godspeed Your! Black Emperor en Tortoise, maar dan nog iets ingewikkelder. T-Shit is dermate jazzrockiaanse postrock dat de zaal binnen no time leeggespeeld is. Slechts File Under en een verdwaalde muzieknerd knikken goedkeurend. Het optreden met het minste publiek, maar ontegenzeggelijk de band die het meeste indruk maakt. Puik optreden!
Van Oyama, volgens de organisatie de hype van IJsland, pakken we alleen het laatste stuk mee. Maar de zaal is half leeg en diegenen die wel blijven staan kijken ook niet blij. We kunnen ons ook niet voorstellen dat de kindershoegaze van Oyama echt een hype is. Geen hype, maar wel groot in Oostenrijk is Attwenger. Net zoals Drenge zijn ze met zijn tweeën, maar wat Eoin Loveless met de gitaar doet, doet Hans-Peter Falkner met een accordeon! Ook dat instrument kun je drenken in effecten. Het drumstel van Markus Binder is rudimentair, maar hij kan er aardig op terecht.
En de man speelt een puik stukje mondharp! Attwenger is de ontbrekende schakel tussen schlager en postrock en het is inderdaad net zo freaky als dat klinkt. Vooral als de band afsluit met een verschlagerde versie Grandmaster Flash’ The Message is de helft van File Under al over de edge, terwijl uw recensent staat te grijnzen. Het is een leuke afsluiting van de eerste dag van Eurosonic. De eerste tien bandjes zitten erop en als we naar huis lopen is het eindelijk droog. Net een uurtje of wat te laat…
4 reacties