“We stand as an island, a fortress, a bastion and a haven for the foundation of what we consider to be the true metal faith, and perhaps the classical music of the 21st century.”
Aldus David DeFeis, opperhoofd van Virgin Steele. Dit is een uitspraak van “From A Whisper To A Scream (The Spoken Biography)” op de bonus-cd van The Black Light Bacchanalia. Jawel, meneer DeFeis vertelt een half uur lang akelig serieus en zonder een spoor van bescheidenheid over zijn band, begeleid door een enkel fragment en veel pianogepingel. Voor mij is DeFeis voortaan de Eddy Wally van New York. Gelukkig gaat die gelijkenis muzikaal een stuk minder op, want met The Black Light Bacchanalia heeft Virgin Steele een uitstekende plaat afgeleverd. Dat is niet in het minst te danken aan de zang van DeFeis, want de man kan echt alle stijlen aan. Opvallendst is nog wel de ingehouden, geknepen zang die een fraaie dreigende lading toevoegt aan een aantal van de nummers. Zelf noemt DeFeis zijn muziek ´barbaric romanticism´. Dat is in begrijpelijke termen powermetal met veel symfonische elementen, vergezeld van teksten die teruggrijpen op fantasy en mythen. Hij wordt vergezeld door een uitstekende band, zij het dat drummer Frank Gilchriest nog wel eens een nummer verknalt door veel te snel over te schakelen op dubbele bassdrums, zoals bij het qua melodie aan Foo Fighters herinnerende “In A Dream Of Fire”. Zijn die drums wat subtieler, dan is het vaak dik genieten geblazen. Wel wordt er soms iets te nadrukkelijk van andere bands geleend, zoals bij het intro van “To Crown Them With Halos Pt 1 & 2” (hallo Savatage!) en “When I´m Silent”, dat verrassend veel aan Aerosmith doet denken. Niettemin is “The Black Light Bacchanalia” een fraai album, in een stijl die bijna uitgestorven lijkt.
mij=Steamhammer / Suburban
4 reacties