Sinds Erykah Badu en Jill Scott een jaar of tien geleden de standaard zetten voor nu-soul(dames vocaal) zijn er tientallen, zo niet honderden zangeressen opgestaan die zich enorm geïnspireerd voelden. Het is slechts een handjevol meiden gelukt om een eigen stempel te snijden, om liedjes te (laten) schrijven die opvielen. Op haar debuut onderzocht de in Kameroen geboren, maar in Rotterdam groot geworden Ntjam Rosie nog haar Afrikaanse wortels. Ze zong een paar liedjes in het dialect van haar familie, wat weer ‘s wat anders was. Ook zong ze wat in het Frans, wat maar weer eens bewees dat die taal in elk genre iets bijzonders oplevert. Waar het aan ontbrak was liedjes die bleven hangen, met teksten die verder gingen dan een wandtegeltekst. Op Elle is haar dat opnieuw niet gelukt, ondanks muzikale ondersteuning van gelouterde krachten. Ntjam Rosie heeft een stem waar je jezelf op warme dagen het liefst mee zou willen insmeren, om op de baslijnen in haar nummers te kunnen meedobberen. Maar je verschiet nooit van kleur. De Afrikaanse nummers blijven achterwege, het Franstalige “L’Amour” (met gastrap van Esperanzah) is een prettige meeknikker. En luisteren hoe fluitist Ronald Snijders tekeergaat (in ” Elle Part II” ) is nooit een straf. Dat is veel te weinig om het album een voldoende te kunnen geven.
mij=Coast To Coast
4 reacties