Van een band die zich Ten Second Epic noemt, zou je toch mogen verwachten dat ze nu ze hun tweede cd uitbrengen wel eindelijk met iets kort en episch op de proppen komen. De heilige graal zeg maar. Die blijkt op Hometown niet op te doemen. Het zou misschien ook wel een beetje veelgevraagd zijn voor deze vijfkoppige Canadese band. Wat ze dan wel laten horen? Simpele, speelse punkpop met een vleugje emo. Ze laten op Hometown horen dit trucje feilloos te beheersen. Aan de hand van producer Garth Richardson (eerder achter de knoppen bij Rage Against en Biffy Clyro) zorgen ze ervoor dat Hometown altijd voelt als een veilig thuis. Hypermelodieus, teksten die elke schoolkid na het hart liggen en mee kan blèren. Bovendien zeilen ze muzikaal gezien met een grote boog om alle kliffen heen, wat resulteert in een op comfort gestoelde reis. Dat resulteert erin dat de cd die zestien nummers en vijfenvijftig minuten in beslag neemt, mij net wat te lang duurt. Dat deden onze Nederlandse vrienden van Only Seven Left dan toch een stuk slimmer met hun debuut-cd. Ten Second Epic niet. Cliché ballade (“Windows”), a-capella breaks (“Well, That’s The Thing”), puntig en up-tempo, midden tempo, grootsch en meeslepend (“Further Now”), tikkie brutaler, you know the drill. Alles wat je verwacht dat langs komt, komt langs. In een slechte bui brandt je zo’n band af tot aan de grond, terwijl de boys eigenlijk verder niets verkeerd doen. Baken aan de horizon had dan “Every Day” kunnen zijn. Die single is opgenomen met LIGHTS (zangeres Valerie Poxleitner). Helaas is dat ondanks zijn zo meezingbare refrein zo ongeveer het slapste nummer van Hometown. Het wordt tijd dat deze jongens eens in een diepe persoonlijke crisis komen. En daar dan weer sterker uitkomen natuurlijk. Met een Ten Second Epic.
mij=Atticus Black
4 reacties