Vorig jaar klapte een stagediver tijdens een concert van Faith No More op Pukkelpop keihard tegen de dranghekken. Het gerucht gaat dat deze stagediver tot de crew van La Roux behoorde. In augustus kwam het nieuws naar buiten dat een bandlid van Ou Est Le Swimming Pool, het Britse voorprogramma van La Roux, al stagedivend iemand uit het publiek blijvend letsel toebracht. De zanger van de elektroband kon dat niet kon verkroppen en pleegde enkele uren na het concert zelfmoord door van een mobiele mast af te springen op het festivalterrein. Zo’n ‘Golden Year’ is 2010 dus bepaald niet voor zanger Charles Haddon en de band uit Camden, Londen. Het gaat te ver om parallellen te trekken tussen synthipop bands en het toppunt van melancholiek. Feit is wel dat Ou Est Le Swimming Pool graag muzikaal zwelgt in medelijden. The Golden Year is een plaat geworden waar de hang naar de weemoedige wave van de jaren tachtig aan kleeft. Nihilisme, zelfbeklag en donkere klinische elektro van bijvoorbeeld de Pet Shop Boys zijn voorzien van MGMT-pop. Het is jammer dat we nooit zullen weten hoe de hernieuwde romantische school van Ou Est Le Swimming Pool zal uitpakken. De band laat op deze plaat horen dat ‘t in staat was om afgewogen melodieën en primaire synthesizers aan elkaar te koppelen zoals OMD, Human League, Gary Numan en Ultravox dat dertig jaar geleden deden. Deze cd is dan ook geen dansplaat. Het is een luisteralbum, een soundtrack voor thuis met persoonlijke maar verwarrende teksten van een man die ondanks zijn 22 levensjaren in een oude ziel gevangen zat. Waarschijnlijk pielt Charles Haddon nu ergens voor eeuwig met een Rubik-kubus en vraagt hij zich af waarom hij gevoeliger voor de boze buitenwereld is dan bijvoorbeeld een fucked-up-personage als Suicide’s Alan Vega. Ou Est Le Swimming Pool had behoorlijk groot kunnen worden.
mij=V2
4 reacties