Er zijn van die artiesten waarbij ik er rekening mee houd dat een nieuwe cd of een optreden enorm kan tegenvallen. Steve Lukather is zo´n artiest. Solo heeft hij puike albums afgeleverd, maar ook een cheesy kerstalbum, met Toto heeft hij heerlijke platen afgeleverd, maar ook akelig gladde poprock. Idem met optredens: een paar jaar geleden genoot ik met volle teugen van het Toto-optreden op Arrow, op Bospop vertrok ik dit jaar voortijdig omdat de band – in de bezetting uit de The Seventh One-periode- alleen het gladste en commercieelste werk ten gehore bracht. U begrijpt: ik begon met enige huiver aan het beluisteren van All´s Well That Ends Well. In elk geval kun je concluderen dat Lukather Toto alleen nog als benefietact voor bassist Mike Porcaro gebruikt omdat hij al die oude songs niet zo vaak meer wil spelen. Het meeste materiaal op dit album zou namelijk zo op een Toto-album gezet kunnen worden. Terwijl de enige Totomuzikant die bijdraagt Joseph Williams is, die wat achtergrondzang verzorgt. De belangrijkste bondgenoot van Lukather is CJ Vanston, die vooral filmmuziek schrijft, maar ook heeft gewerkt met uiteenlopende acts als Prince, Barbra Streisand en Spinal Tap. Als je kijkt naar de lijst van songschrijvers (The Tubes´ Fee Waybill) en muzikanten (Eric Valentine, co-producer van QOTSA´s “Songs For The Deaf”) zou ik wat meer stevig werk verwachten dan er uiteindelijk te horen is. Vaak is er wel een lekker bluesloopje dat de basis vormt voor de rest van de song, maar nadat het is overgoten met een Totosausje is het vaak net iets braver dan ik zou willen. Uitzonderingen daarop zijn “Flash In The Pan”, een echte blues die je doet verlangen naar een volledig bluesalbum van Lukather, het Steely Dan-achtige “On My Way Home” en de afsluiter, de fusion-instrumental “Tumescent”. Al met al is dit album echter teveel van hetzelfde. Lukather blijft een dijk van een gitarist en songschrijver, maar speelt op dit album teveel op veilig. Kom op Steve, geef die gitaar eens wat meer op z´n donder!
mij=Mascot
Jammer! Maar de recensie is in ieder geval weer duidelijk, even 3 tracks luisteren en de rest skippen 🙂