Le Guess Who? – Zaterdag napret

Amper tiener af zijn ze, de mooie hipsters van Smith Westerns. Ze staan wat onwennig op het grote Tivoli-podium om de zaterdagavond van Le Guess Who? af te trappen. Met een uitnodigend debuutalbum Smith Westerns, een paar ijzersterke singles en een nieuw album Dye It Blonde (januari 2011) in het vat, ligt de wereld aan hun voeten. Ze toerden als voorprogramma mee met het doorgebroken Girls en tappen uit hetzelfde vat: gruizige garagerock uit de protopunktijd, met dikke klodders 70’s glam uit de beste Marc Bolan- en T-Rex-traditie. Een fijn geluid en hemelse melodieën, zo horen we het graag! Het venijn zit ‘m in het eerste deel van de set waarin die singletjes langskomen. Maar het kruit lijkt daarmee al snel verschoten te zijn. Wat volgt is een trits wat landerige midtempo songs die moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn waarbij de puntige frisheid plaatsmaakt voor middelmatigheid. En nog sneller dan dat ze opgekomen zijn, verdwijnen ze na nog geen half uurtje plots weer zonder gedag te zeggen. De zaal reageert verbaasd, maar ook gelaten. Het past ook wel weer bij zulke jonge gastjes die de kunst van het voorspel nog niet geleerd hebben. Er bovenop klimmen, klaarkomen en wegwezen.

mij=Door: Ramon. Foto's: Storm
Meer volwassen is de traditionele folk met country-invloeden van de Schotse Trembling Bells, die in een matig bezocht Theater Kikker een opmerkelijk strak en stevig geluid neerzetten. De setting in de donkere theaterzaal vraagt om aandachtig luisteren en dat doen de bezoekers dan ook. Muisstil zit men op de grond en pas na het volledig uitsterven van de laatste tonen van de liedjes wordt beschaafd en ernstig geklapt. Terwijl de soms mysterieuze en opzwepende opbouw van de nummers best wat meer reuring zou mogen veroorzaken bij de toeschouwers en hier en daar uitnodigen om het lichaam wat te gaan bewegen en met de hoofdjes te knikken. Nee, daar was de sfeer te ernstig voor, maar aan de goedlopende plaatverkoop na afloop te zien is het publiek wel degelijk omgegaan voor deze folkies.

Mijn meegebrachte vouwfietsje was een ideale oplossing om de grote afstanden tussen de locaties te overbruggen. Ik bedoel, tussen Tivoli De Helling en DB's ligt gauw een dikke vijf kilometer. Een Le Guess Who? Witte Fietsenplan, hoe zou dat zijn? In ieder geval was ik op mijn manier snel teruggekeerd in Tivoli Oude Gracht, want daar was het decor reeds opgebouwd voor de eerste sensatie van de avond: Esben And The Witch. Een grote drum en twee Anton Pieck-lantaarpalen (wat doen die daar?), dat was het. Esben And The Witch heeft een ep genaamd 33 en twee singles, maar dat is voor het Matador-label al meer dan voldoende geweest om ze -als eerste nieuwe aanwinst in de afgelopen zes jaar- binnen te halen als Groot Nieuw Talent. Tijdens het eerste nummer werd al duidelijk waarom. Schurende gitaren op een electronisch bed van soms snoeiharde, ultralage en nerveuze beats. Donker, mysterieus en gelaagd, van intens heftig tot uiterst verstild. Zangeres Rachael Davies zingt verscholen achter een lange lok bezwerende teksten en slaat met veel gevoel voor melodrama op de trom. Ze bezit een soort mysterieuze aantrekkingskracht waar je je ogen niet vanaf kunt houden en als ze dan ook nog bij een paar nummers een basgitaar omgespt heeft ze mijn gevoelige plek geraakt. Waar het allemaal precies over gaat weten we niet, maar het heeft van doen met serieuze en donkere zaken, met veel pathos gebracht. Zoiets kan ontzettend ontsporen en onecht overkomen, maar niet bij deze band op deze avond. Bij prachtnummers als de singles “Warpath” en “Marching Song” kruipen de rillingen over de rug. Het voelt aanvankelijk wat vreemd aan, maar uiteindelijk valt het allemaal op z'n plek. Het volop -met groeiende opwinding- twitterende Tivoli wordt massaal behekst door deze band. In februari komt hun debuut Violet Cries uit en in februari staan ze in Paradiso. Daarna gaat het volledig los met deze belofte, zeg ik u.

Als ik dan vanuit de creepy sprookjessfeer van Esben And The Witch terugkeer in Kikker voor The One Ensemble ft. Daniel Padden ben ik nog te behekst om de Beefheartse avantgardefolk op de juiste waarde te schatten. Ik heb toch een beetje moeite met die ernstige sfeer in het theater in combinatie met de uitbundige festivalsfeer op de andere locaties. Doodstil is het er, waarbij je bij het even krabben aan de stoppels op je kin je al afvraagt of je niet teveel herrie maakt. Dat merkt een bandlid ook op. 'Jullie mogen best wat meer geluid maken hoor', zegt hij terecht. Even een biertje dan, om het allemaal even van me af te schudden, maar die moet in het café van het theater gedronken worden: glazen mogen niet de zaal in. Dat draagt niet bij aan de sfeer.

Die sfeer zit er in Ekko wel goed in, als Saroos aantreedt. Propvol is de zaal en het publiek is bijzonder goedgemutst. De twee Duitsers, leden van Lali Puna en The Notwist, worden er verlegen van en dat maakt ze sympathiek. Het album See Me Not van dit project is pas een week oud en voor het eerst wordt het live gebracht. De huiskamer-electronica van Saroos is enigszins ongrijpbaar. Ambient, indie, post-rock, trip-hop, noise, breakbeat en jazzinvloeden wisselen elkaar af of gaan samen. Het sfeervolle album vraagt wat tijd om in te dalen, maar daar is live natuurlijk geen kans voor. Het is luistermuziek en dat zit wel goed deze avond in Ekko: hard en kraakhelder, om door een ringetje te halen. Er valt echter niet veel te dansen en visueel is er nog minder te halen. Twee knoppendraaiers waarvan er een af en toe een basgitaar ter hand neemt. Maar gezien de enthousiaste reacties vanuit het publiek maalt men daar helemaal niet om en wordt Saroos met warme liefde omarmd.

Gezien de zenuwachtige tweets op de #LGW10-timeline was op voorhand wel duidelijk dat de verwachtingen voor Tivoli Oude Gracht-afsluiter Sleigh Bells heel erg hoog waren. Tivoli stroomt vol en de enorme muur van Marshall-luidsprekers op het podium maakt deze verwachtingen alleen maar groter. Hier gaat iets gebeuren, jongens en meisjes. Sleigh Bells maakt die belofte vanaf seconde één meer dan waar. De grond trilt onder de meedogenloos zware bastonen, trommelvliezen verpulveren door de knalharde metalriffs en de beatsalvo's penetreren de maag. Tivoli ontploft, bier vliegt door de lucht. Het tweetal grijpt het publiek bij de kladden, jongleert ze in de lucht en blaast ze tegen de achterwand. De tweede sensatie deze avond is een feit. Sleigh Bells, met de uiterst energieke moordvrouw Alexis, vormt een gedroomde act voor de zomerfestivals. Maar wacht eens, ik hoor een gitaar terwijl die gast de zijne helemaal niet aanraakt! En wat horen we nog meer dat er niet is? We staan te luisteren naar een tape. De tracks, die uiterst effectief in elkaar zitten, zijn gericht op het veroorzaken van pure energie. Dit lukt optimaal, maar in feite is het zinloos geweld. Sleigh Bells geeft Tivoli een natuurkundeles over luchtdruk en luchtbellen. En hoe mooi ze ook zijn, die knappen na een tijdje.