Tijdens de hoogtijdagen van de Bay Area Thrash was Death Angel een graag geziene gast. Toch wist het gezelschap rondom de sympathieke frontman Mark Osegueda nooit de status te bereiken van Metallica of Testament. Slechts een marginale rol in de loeiharde sector was de band toebedeeld. Het weerhield haar er overigens niet van een aantal puike albums op de wereld los te laten in de vorm van het onvolprezen debuut The Ultra-Violence en diens opvolger Frolic Through The Park. In de jaren nadien zou de fanschare middels wereldwijde tournees flink uitgebreid worden en leek een mooie toekomst alsnog aan de horizon te gloren. Een tragisch ongeluk met de tourbus in 1990 voorkwam evenwel een doorbraak. Als direct gevolg hiervan verliet verliet zanger Mark gedesillusioneerd de band. Zonder hem aan het roer zou nog een doorstart gemaakt worden. Eerst onder de naam van The Organisation en later als Swarm. Pas in 2001 zou Death Angel ter gelegenheid van een benefietconcert voor de aan kanker lijdende Chuck Billy van Testament nieuw leven in geblazen worden. De heropstanding ging gepaard met nieuw plaatwerk, dat nogal wisselvallig van karakter was. Het heilige vuur van weleer begon pas weer goed te branden met het in 2010 verschenen Relentless Retribution. De band vlamde als vanouds en liet blijken het thrashen niet verleerd te zijn. Ook het nog niet zo geleden ingeblikte The Dream Calls For Blood tapt uit hetzelfde vaatje als diens voorganger. De muziek is bij vlagen zeer bruut en geeft de nekwervels geen kans om tot rust te komen. Thrash met betonnen riffs is wat de klok slaat, geheel volgens de aloude tradities van toentertijd, maar wel met een moderne flow. Nieuwe zieltjes zullen niet gewonnen worden en de marginale rol zal ook nu niet uitgebreid kunnen worden, maar dat neemt niet weg dat dit album staat als een huis en ruim 45 minuten aan onvervalst metalplezier biedt.
mij=Nuclear Blast
4 reacties