Ze laten er geen gras over groeien, het Utrechtse Bodypolitics. Debuutplaat The Space Of A Jump is nog geen anderhalf jaar oud, of opvolger Inner Nil ligt al in de schappen. En dat terwijl er ook nog eens door Europa getoerd is! Dat riekt naar een vluggertje, zult u wellicht zeggen, maar dat kan ik ten stelligste ontkennen. Of het moet een bijzonder professioneel vluggertje wezen, want waar The Space Of A Jump al lekker uit de speakers, knalde, geldt dat voor Inner Nil nog veel meer. Puike productie, fijne mix. En ook muzikaal heeft men in dat anderhalve jaar een enorme stap gemaakt. Zanger Guiseppe Valzena, inderdaad, geen typische Uteregse naam maar een Italiaanse, is aanmerkelijk beter en dieper gaan zingen, waardoor Inner Nil nog dieper in de new wave van de jaren tachtig geplaatst kan worden. Desolate instrumentatie, veel elektronica en een hoop knipogen, zonder een eigen identiteit verliezen. En wat ik al zei, een puike productie, want het klinkt, ondanks de invloeden, zonder meer anno nu. Het is niet altijd even gezellig in het universum van Bodypolitics, maar dat hoort bij het genre. En anno nu, als u er achter komt dat uw goede voornemens reeds verwaterd zijn, kan het even louterend werken. Dus koester die drie kwartier met Bodypolitics. Fijne plaat.
mij=Who The Hell Is Jim
4 reacties