Vele Franse labels (en artiesten) zullen met interesse naar Stromae‘s Europese successen hebben gekeken. Als hij het in het Frans kan, liggen er blijkbaar nieuwe kansen. Ik zou het wel een toffe ontwikkeling vinden, wat meertaligheid in het poplandschap. (Niet dat de Fransen zelf het goede voorbeeld geven…) Matthieu Chedid noemt zichzelf simpelweg -M-, en als je die letter hardop uitspreekt heb je meteen een woordje Frans geleerd. Dat is nodig, wil je wat van de teksten meekrijgen. Muzikaal werkt Chedid in de traditie van Bertrand Burgalat. De stijlcitaten buitelen over elkaar heen. Het ene moment gaat het van ‘lambada’ en een paar tellen later wordt er gerockt als de beatkuiven. Voor de wending in opener “Eller” zou mede-eclecticus Sebastien Tellier zich niet schamen. “La Ritournelle”‘ ontmoet zoetgevooisd gezucht. Chedids vocalen zijn soms wel wat pieperig, zijn ideeënrijkdom houdt hem echter overeind. Met het Lord of the Rings-achtige viooltje uit hoogtepunt “Machine” kan hij zo naar het songfestival. Je kunt erop wachten, Tellier ging ‘m al eens voor. Moet Chedid misschien wel die absurde shredding-gitaarsolo schrappen. Maar juist dat soort ingevingen maken de man tot een memorabel muzikant.
mij=Le Pop/Groove Attack
4 reacties