‘Ik zou willen dat m’n smaak wat stoerder was. Ik was geen vleermuis in de vroege jaren tachtig. Ik vond de new wave veel te donker en had niets met de muzikale depressies en regenachtige klaagzang uit het bewolkte Engeland.’ Uit de rest van de column van Leo Blokhuis wordt niet duidelijk waarom hij graag een stoerdere smaak wil hebben. Hij is namelijk erg gelukkig met zijn voorliefde voor ‘fijne koortjes en mooie melodieën’ van bands die tussen 1965 en 1979 platen maakten in en rond Los Angeles. Blokhuis zeurt al ‘zolang als ik mannen ken die aan de touwtjes trekken bij grote platenmaatschappijen’ om een box te mogen samenstellen met zijn favoriete muziek. En wie zeurt, krijgt zijn beurt. Hij mocht zijn gang gaan, vroeg advies, ploos boeken en artikelen na en stelde vier cd’s inclusief boekje samen. Aan sommige touwtjes konden die mannen echter niet trekken, want volgens Blokhuis ontbreken er een paar namen: Joni Mitchell, America en opnamen van de The Eagles uit die tijd (vandaar dat er een live-versie van “Desperado” uit 1994 op staat). Leo is een Pietje Precies, dus dat zal bij hem best steken. Bij mij niet. Afgezien van hits als “Good Vibrations” (Beach Boys), “A Song for You” (Leon Russell) en “Guitar Man” (Bread) is veel van wat op deze box staat compleet nieuw voor me. Muziek uit Californië mag de naam hebben zonnig te klinken, ook als de leaves brown en de skies grey zijn is het fijn om naar de (inderdaad) prachtige samenzang en rinkelende melodieën te luisteren. Al snel valt op dat veel liedjes helemaal niet zulke zonnige teksten hebben. ‘Harten worden bewierookt, bezongen en gebroken’, schrijft Blokhuis. Met name dat laatste, want of het nu “I Ain’t Always Been Faithful” van Linda Ronstadt is, “There’s Nothing More to Say” van The Millennium of “Desperados Under the Eaves” van Warren Zevon, je ogen gaan er vanzelf van tranen. Wat een ellende. Maar wel zo mooi mogelijk gezongen en gespeeld. Beste voorbeeld daarvan is mijn meest favoriete liedje van deze box: “My Man On Love” van Judee Sill. Overleden in 1979 aan een overdosis, in de bak gezeten vanwege gewapende overvallen en ze heeft zelfs even de hoer gespeeld. Haar albums vielen destijds tussen wal en schip en ze krijgt ook nog eens een zwaar auto-ongeluk. Maar godallemachtig wat is dit een parel van een liedje zeg. Hemelse samenzang, ingehouden begeleiding met net de juiste details en een tekst om kippenvel van te krijgen. En zo telt deze box er nog wel meer. Ik was wel een vleermuis in de eighties. Het kon me toen niet donker genoeg zijn. Zo’n liedje van Judee Sill doet nu voor mij niet onder voor het meest depressieve van Joy Division. Da’s een compliment.
mij=Universal
4 reacties