Normaal is het zo dat wanneer je maar lang genoeg zuigt op een toverbal, je uiteindelijk als vanzelf wel tot de kern komt. Die dan helaas vaak hol blijkt of een kauwgombal waar na twee keer kauwen de smaak vanaf is. Bij Sufjan Stevens nieuwste cd wil het maar niet lukken. Ik sabbel nu al ruim anderhalve maand op The Age Of ADZ en er blijven zich nog steeds almaar nieuwe laagjes tonen die ik eerder nog niet hoorde. Dat kan ook gemakkelijk op een plaat die ruim zeventig minuten duurt. Sufjan maakt het zijn luisteraars wel heel lastig. Al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Sufjan het vooral ook zichzelf erg lastig maakt. Het lijkt bijna wel alsof hij zijn eigen stem (toch kristalhelder en behoorlijk flexibel) zat is. Bijna in alle songs op The Age Of ADZ gaat de vervormer er overheen. In het klankbeeld van de songs, die bijna continu doorspekt zijn met beats, vervreemdende synthesizerklanken en vervormde instrumenten, past dit mutileren van de stem van Stevens dan weer wel heel goed. Toch kan ik daar – ook al stoot het me geenszins af, het fascineert me – ondanks de vele draaibeurten maar moeilijk aan wennen. Van mij had dat namelijk helemaal niet gehoeven. De kwaliteit van de liedjes die verscholen gaat achter al die toeters en bellen is namelijk ontegenzeggelijk weer van uitermate hoge kwaliteit. Uiteindelijk komt dat allemaal samen in het dik vijfentwintig minuten durende “Impossible Soul” waarin Stevens de vijftig minuten bij wijze van spreken nog even samenvat.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent
smaken verschillen, ik ben juist wel erg gecharmeerd van Sufjan’s stem op deze plaat. wat betreft de complexe composities voel ik me ook wat dubbel: enerzijds respect, anderzijds weinig emotie.
bijzonder is het zeker.
http://mousique.wordpress.com/2010/10/13/recensie-the-age-of-adz-by-sufjan-stevens/
Beste plaat van dit jaar. Geloof ik.
@George: jij hebt hetzelfde als ik. Geloof ik
ben ook wel gecharmeerd van zijn stem-experimenten. beste plaat van het jaar, nee denk ik. (zie Subjectivisten)
blijven luisteren – ooit zal het doordringen
@Storm, Ludo: ik draai hem grijs (bij wijze van spreken) en hij intrigeert me mateloos, maar echt… plaat van het jaar… kweethetnogsteedsniet. In ieder geval wel top 3 dan zeker.
maar wot about die andere. mogen die samen op 1 plek. want ik hoor nu ook al maanden af en toe in mijn kop ‘Djoriah, Djoriah’ 😉
@Lido: daar zeg je een waar ding. Go on! Little sister! Go on!
@George @Ludo Ik draai ’em ook grijs. Het kwartje valt al hele lang. Geloof dat dat wel goed komt. Alleen: hoe moet dat met al die andere staten?
zal er helaas wel nooit van komen. het grappigst vind ik nog dat ie in zijn eigen promo-grapje voor Michigan is getrapt. (en daarna Illinois maakte)
draaide laatst ook Michigan nog maar eens, staan een paar golden tracks op, die misschien wel beter zijn dan Illinois, maar op IL is het algehele niveau toch wel een stuk hoger.
Ik vind Seven Swans eigenlijk stiekem zijn beste plaat. Nog steeds.
da’s ook wel een belangrijke ja, grappig hoe een restjesplaat een doorbraak kan zijn. ik waardeerde Michigan pas na Seven Swans. (daarvoor dacht ik waarschijnlijk “pretentieuze meuk”)
A Sun Came is ook wel erg leuk, vol spielerei.
Ja, die is ook leuk ja. Die Sufjan, het is natuurlijk een genie.
Illinois is als staat dan ook leuker dan Michigan…
echt? het natuurschoon in Michigan lijkt me op zich eh mooier met al die meren en bossen enzo
zeker een van de meest verrassende platen van het jaar