Bij elke nieuwe plaat kan Beth Hart weer een paar rondjes draaien in het clubcircuit in Scandinavië en Nederland. Wie ooit getuige is geweest van zo´n optreden weet dat dat een belevenis is. Dat leverde onder andere het magistrale live-album Live at Paradiso op, een album dat de rauwheid en passie van Beth Hart perfect weergaf. Opvolger 37 Days werd bijna live opgenomen en had dientengevolge dezelfde passie. Voor My California wist producer Rune Westberg (Daughtry, Carpark North) haar te overtuigen dat ze het klein moest houden omdat daarmee de intensiteit toe zou nemen. Hart meent zelf dat dat uitstekend gelukt is, ik ben wat minder enthousiast. Die intensiteit was altijd al volop aanwezig door de afwisseling tussen ingetogen stukken en longen-uit-het-lijf-uithalen en dat is nu net wat op dit album ontbreekt. Begrijp me niet verkeerd, het is een goed album waarop de ingetogenheid soms prima werkt, zoals in de titelsong, maar over het geheel mis ik de passie van de rhythm and blues die van elk Beth Hart-optreden zo’n belevenis maakt. Tekstueel gooit ze er nog steeds haar ziel en zaligheid in, zoals in “Sister Heroine” (met solo van Slash), over haar op 32-jarige leeftijd overleden zus, maar omdat zo’n beetje alles op z’n best mid-tempo is ontbreekt het rock ‘n’ roll-gevoel. Voor mij is dit, hoe goed ook, maar de halve Beth Hart.
mij=Mascot
4 reacties