‘Geen fratsen. Dat scheelt.’ Ik moest terugdenken aan die oude slogan van de C1000. Niet vanwege de reünie van die band uit Diepenheim, maar vanwege Strange Wave Galore van Radar Men From The Moon. Op mijn denkbeeldige bloknootje had ik opgeschreven: ‘meer fratsen’. En daar hou ik wel van. De psychedelische stonerrock en post-rock van het vorige album Echo Forever is verder uitgebouwd tot een ruimtelijk monster met een groter accent op shoegaze en noise. Hierdoor klinkt het geluid ook meer dichtgesmeerd. Scherper. Als een kosmische stofzuiger. Hierbij kruipt de band wat meer richting voorbeelden als Hookworms en Mugstar in plaats van bands als Causa Sui of The :Egocentrics, maar het heeft ook een duidelijke eigen identiteit gekregen. Zo zijn die soms blikkerig klinkende gitaarklanken een herkenningspunt geworden, maar er wordt net zo makkelijk geschakeld naar brute distortion. Bij “Reverie” en “Lautréamont” zit er dan wel weinig structuur in de wolk gitaren en effecten, waardoor ze meer als schetsmatige opvullers aanvoelen. Maar de andere nummers kennen meer opbouw, zoals het psychpop-achtige titelnummer, doorspekt met ruimtelijke shoegaze. Een smakelijk hoogtepunt van het album. “The Sweet Confusion” verdrinkt tegen het einde, na een prima opbouw, bijna in een kolkend zwart gat, maar verder is er weinig te klagen. Naast de avontuurlijke gitaareffecten zijn het de groovende puntige drums en de dwingende bassen die het geheel naar grote hoogten tillen op dit album. Soms met een spannende lancering en soms met een rustpunt om even van het uitzicht te genieten. Als geheel is het een sonisch avontuur, dat je vooral ook in levende lijve moet ervaren. Zo maakte de band indruk op het Eindhoven Psych Lab dit jaar, waarbij ze als lokale band eigenlijk een hoop internationale acts overtrof. Hoewel live nog imposanter dan op de plaat, doen de heren toch een aanval op mijn jaarlijstje. Met meer fratsen. Dat scheelt.
mij=Fuzz Club
4 reacties